Ο όρος “πελατειακό κράτος” αναφέρεται σε σύστημα με δυο μέρη: τον πελάτη και τον πάροχο. Το θέμα των ημιυπαίθριων είναι πολιτικά καυτή πατάτα επειδή ακριβώς αναφέρεται σε αμαρτίες που θα θέλαμε όλοι να μπούνε κάτω από το χαλί. Δηλαδή ο πάροχος της παρανομίας (το Κράτος) κατάφερε να βάλει τον πελάτη (πολίτη) στον βρώμικο κύκλο για να είμαστε όλοι συνένοχοι με τον… Πάγκαλο.
Διαβάζω στην ιστοσελίδα κόμματος ότι είναι αντίθετο “με τη νομιμοποίηση/τακτοποίηση των οικοδομικών αυθαιρεσιών, είτε πρόκειται για ημιυπαίθριους χώρους, είτε για καταστρατήγηση των διατάξεων για χώρους στάθμευσης, είτε για κατασκευές σε ρέματα, παραλίες και δάση.
Κάθε εκ των υστέρων νομιμοποίηση αυθαιρεσιών υποθάλπει νέο κύμα αυθαιρεσιών και υπονομεύει τον σεβασμό στη νομιμότητα.
Ο Συντελεστής Δόμησης (ΣΔ) ορίζει την ανώτατη επιτρεπόμενη εκμετάλλευση της
γης. Η υπερεκμετάλλευση που συντελείται με την υπέρβαση του Σ.Δ. (κλειστοί ημιυπαίθριοι, χώροι στάθμευσης που γίνονται γκαρσονιέρες, κλπ) συνιστά αντικοινωνική συμπεριφορά απέναντι στην οποία δεν νοείται κρατική επιείκεια.”
Αυτά το 2009. Πόσα κόμματα έχουν τόσο ξεκάθαρη θέση όμως; Γιατί αν δεν είναι τόσο ξεκάθαρη καταντάμε…ημιπολίτες με ημιδικαιώματα. Αν η νομιμότητα είναι γκρίζα ζώνη θα ζούμε πάντα στην αβεβαιότητα.