Αν κρίνω από τις φωτογραφίες που ανεβάζουν οι φίλοι μου, πρέπει να ξοδεύουν περίπου μισό εκατομμύριο σε φαγητά έξω, άλλα τόσα για μαγειρική στο σπίτι και δυο φορές τόσα σε ταξίδια. Είναι όλα θέμα οπτικής. Αν στέκομαι στην πλατεία Συντάγματος κρατώντας ένα καρφί κανενός δεν θα του καίγεται καρφίτσα. Αν όμως φωνάξω “ωχ! Είδε κανείς που μου έπεσε η χειροβομβίδα;” θα πάει αλλιώς η φάση.
“Ω, μου αρέσουν τα σκληρά αγόρια!” μου λέει με νάζι η άλλη.
-Σκότωσα χθες με τα γυμνά μου χέρια μου μια κατσίκα! Λέω εγώ. Πολύ σκληρός για να πεθάνω, θα μου κάτσει σίγουρα σκέφτομαι.
“Ω, την καημένη την κατσίκα…” πήγε να φύγει η άτιμη. Σκέφτομαι γρήγορα. Θέλουν και ευαίσθητους, ε;
-Ναι, αλλά μετά έκλαψα!
“Μου αρέσουν οι παλιομοδίτες.”
-Έχω φυματίωση, σου κάνω;
Σοβαρά, δεν είμαι τρομοκράτης, ούτε σκοτώνω ζώα έτσι για πλάκα. Αλλά σκέφτομαι να ληστέψω τους τύπους από την UPS. Όχι για τα λεφτά τους. Πόσα λεφτά να έχουν οι καημένοι από αντικαταβολές και τέτοια; Όχι, εγώ θέλω τις στολές τους, μου αρέσουν πολύ οι στολές τους. Και δεν θα το περιμένει κανείς. Τις έχουν πάντα πεντακάθαρες, θα την φορέσω με τη μια νομίζω, δεν κρατιέμαι.
“Θα μου έρθεις να κάνουμε role playing δηλαδή ντυμένος courier;”
Φταρνίστηκε. Δεν της είπα “‘γίτσες”, φαντάζομαι τώρα θα πεθάνει.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης έχει σχετικά στραβή ψωλή. Δεν κατουράει και γύρω από γωνίες (ακόμα) αλλά μάλλον χειροτερεύει η κατάσταση. Πρέπει να μάθει να τον παίζει με το άλλο χέρι κάποια στιγμή μάλλον.
