Για λόγους ψυχικής υγιεινής έχω καταφέρει να αποφύγω τον σχολιασμό τους τελευταίους μήνες. Αλλά τώρα με το θέμα της μάσκας στο σχολείο, “έκανε κλικ” αυτό που ήθελα να σας εξηγήσω. Η Ελλάδα είναι μια χώρα παντελώς ανέτοιμη για οτιδήποτε και έτσι θα παραμείνει αν δεν αλλάξουμε αντιμετώπιση.
Στα πρώτα μέτρα κάτι κλώτσησε μέσα μου. Όχι, δεν διαφωνούσα. Κι ας ήταν πολύ θολά τα επιστημονικά δεδομένα. Αυτό που με ενόχλησε ήταν πρακτικό. Προφανώς θα παίρναμε μέτρα. Αλλά ακόμα πιο οφθαλμοφανές ότι θα χρειαζόταν να γίνονται διαρκώς προσαρμογές στα μέτρα ανάλογα με τα κρούσματα. Γιατί λοιπόν δεν έκαναν από την αρχή 4-5 διαφορετικά επίπεδα καραντίνας; Δεν είναι μόνο επικοινωνιακό το θέμα. Λες “επίπεδο πορτοκαλί” ένα επίπεδο ετοιμότητας και “επίπεδο κόκκινο” ένα άλλο επίπεδο. Βλέπεις πρόβλημα στην Μύκονο, λες αυτοί κόκκινο, οι υπόλοιποι πορτοκαλί. Τα πάνε καλά, τους αλλάζεις χρώμα. Ανεβοκατεβαίνουμε ανάλογα. Χωρίς υστερίες. Χωρίς πολιτικό κόστος. Ήταν πράσινα τα Τρίκαλα, έγιναν πορτοκαλί, τα πήγανε καλά, πάλι πράσινο. Τόσο απλό.
Το ίδιο είναι και η μάσκα στο σχολείο. Δεν θα έπρεπε να έρθει μια πανδημία για να ασχοληθούμε με τον κανονισμό λειτουργίας των σχολείων. Και σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να χρειάζεται να φορέσουν όλα τα παιδιά μάσκες. Κάθε μέρα σε κάποια ιστοσελίδα θα έπρεπε ξεκάθαρα να αναγράφεται τι ρούχα και τι εξοπλισμό χρειάζεται το παιδί μου αύριο για να πάει σχολείο. Από μεμονωμένα κρούσματα κάποιας αρρώστιας μέχρι αυξημένα κρούσματα Η1Ν1 (υπήρξαν λίγο πριν τον Covid19). Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και χωρίς πανδημία, θα ήταν καλή ιδέα για λίγες μέρες να φοράνε όλοι μάσκες πιθανώς σε ένα σχολείο ή μια περιοχή.
Το έχουμε ζήσει πολλές φορές όλοι αλλά ως τεμπελχανάδες Ελληνάρες κάνουμε τα στραβά μάτια. Πότε κάναμε σοβαρή άσκηση σεισμού ή άλλης φυσικής καταστροφής; Αυτά τα πράγματα τα αντιμετωπίζουμε με θεατρική Μεσογειακή υστερία, συνήθως με κύριο γνώμονα το “που είναι το Κράτος;” αλλά ποτέ δεν περιλαμβάνει δικιά μας μακροπρόθεσμη συμμετοχή αυτό το σκεπτικό. Σαν τον καρκίνο που δεν ονομάζουμε, νομίζουμε ότι είναι καλύτερα να ζούμε “χωρίς άγχος” σαν να μην υπάρχουν όλα αυτά τα απαίσια πράγματα γύρω μας. Ούτε πλημμύρες, ούτε πόλεμοι, ούτε τίποτα άλλο δεν θα “μας τύχει”, αρκεί να σκεφτόμαστε θετικά.
Είναι μεγάλο λάθος κυρίως γιατί χάνουμε μια καταπληκτική ευκαιρία να νιώσουμε κοινωνία. Αν κάναμε συχνά τέτοιες ασκήσεις για τα τόσα στραβά που μπορεί να συμβούν, θα θυμίζαμε ίσως ο ένας στον άλλον ότι το “Κράτος” είμαστε εμείς. Δεν είναι θέμα “ιδιωτικής πρωτοβουλίας” -μαϊμού για λόγους marketing μια στις τόσες. Όλοι ως άτομα και όλες οι εταιρείες αλλά και οι δημόσιοι οργανισμοί πρέπει μόνιμα να συνεργαζόμαστε πολύ περισσότερο ακόμα και χωρίς πανδημίες. Να έχουμε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας για να μην παρατηρούνται τέτοια ευτράπελα και κακοπροαίρετα σε πραγματικές κρίσεις.
Δεν είμαι απαισιόδοξος. Αλλά στους προσκόπους λέγαμε “έσο έτοιμος”. Κι αν θυμάμαι καλά διασκεδάζαμε αρκετά.