Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι η δασκάλα συνοψίζει τι θέλει να κάνουν στο σπίτι. Τα παιδιά σημειώνουν μανιωδώς γιατί είναι πολλά. Ένα παιδάκι σηκώνει το χέρι του:
“Τι είναι Γιαννάκη;”
“Κυρία, δεν πρόκειται να τα κάνω. Είμαστε σχεδόν όλη μέρα στο σχολείο με ελάχιστα διαλείμματα και τώρα θέλετε να ξενυχτήσουμε για να κάνουμε και άλλα μαθήματα;”
Αν σας ακούγεται περίεργο το παραπάνω σενάριο, δυστυχώς έχει γίνει πραγματικότητα αρκετές φορές. Το 1911 σε 62 Αγγλικά σχολεία έγινε απεργία μαθητών για το ίδιο θέμα. (Εδώ ενδιαφέρουσα σχετική ομιλία στα Αγγλικά από τα National Archives.) Το 2005 ένας 17χρονος Αμερικανός μαθητής μήνυσε την δασκάλα μαθηματικών και το σχολείο του γιατί με τον όγκο εργασιών που τους έβαλαν γινόταν αδύνατον να ξεκουραστεί καθόλου στις καλοκαιρινές του διακοπές.
Χθες όταν είδα τα μαθήματα του 6χρονου γιού μου στην δευτέρα δημοτικού, αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω κάτι παρόμοιο. Ανόητα δύσκολες λέξεις, υπερβολικός αριθμός ασκήσεων. Και βέβαια το παιδί θέλει να παίξει. Δεν μπορεί να “στρώσει τον κώλο” του, οριακά ακουμπάει την καρέκλα κάθε τόσο, είναι γεμάτο ενέργεια για σωματική άσκηση.
Υπάρχει ελπίδα; Από ότι φαίνεται ναι, αλλά έχει δυο σκέλη:
1. Κοινωνικό. Δηλαδή να συνεννοηθούμε μεταξύ μας όσοι γονείς το θεωρούμε απάνθρωπο και να βρούμε πρακτικές λύσεις. (Άλλωστε το σχολείο εφευρέθηκε σαν τρόπος να ξεφορτωνόμαστε για αρκετές ώρες την ημέρα τα παιδιά.)
2. Τεχνολογικό. Οι Αμερικανοί το λένε “flip effect” δηλαδή το να βλέπουν τα παιδιά το υλικό στο σπίτι και να κάνουν τα μαθήματα στο σχολείο. Χάρη στην σύγχρονη τεχνολογία, αυτό μπορεί να δουλέψει εξαιρετικά όπως αποδεικνύει η επιτυχία του Khan Academy και αντίστοιχων προσπαθειών διεθνώς. Όχι μόνο ηλεκτρονικοί πίνακες για τα μάτια του κόσμου…
(Άρθρο του 2011, δυστυχώς παραμένει επίκαιρο…)
