Μόλις έχασα δυο ώρες της ζωής μου με την τελευταία ταινία του Αλμοντοβάρ. Τουλάχιστον ελπίζω να είναι η τελευταία του. Έπρεπε να το είχα λήξει από το πρώτο γλυκανάλατο flashback, μια πραγματικά γελοία σκηνή με την υποτιθέμενη μητέρα του να πλένει ρούχα στο ποτάμι. Δεν ξέρω πως είναι το WHAT THE FUCK στα Ισπανικά, αλλά αυτό που βλέπαμε για πολύ περισσότερη ώρα από ότι χρειαζόταν αξίζει να ψάξουν να βρούνε μετάφραση.
.
Αν έχει κάποια σημασία, μου αρέσει ο Μπαντέρας. Δηλαδή μου άρεσε πριν δω αυτήν την ταινία όπου περιφέρεται χωρίς νόημα. Αυτοί που μιλάνε για Όσκαρ είναι απλά ηλίθιοι. Και δεν φταίει. Στα χέρια τέτοιας τόσο ναρκισιστικής μανίας για βαρετά παρόμοια κοντινά πλάνα, πάλι καλά που άντεξε όσο άντεξε. Είναι σχεδόν σε επίπεδο κακής ελληνικής ταινίας, η μόνη διαφορά είναι ότι κάποιος καλός άνθρωπος στο μοντάζ έκοψε πιο σφιχτά τις σκηνές και το μελό πριν τον κράξουν. Καλύτερα να δείτε Ζορό. Ενώ η Κρουζ είναι όπως πάντα στα έργα του Αλμοντοβάρ κουραστική και υπερβολική. Καθότι δεν δείχνει τα στήθη της αυτή την φορά, δεν την συγχωρούμε. Παραείναι κοντά σε υστερική βλαμμένη Ελληνίδα μάνα αλλά όχι με αριστουργηματικό τρόπο, απλά είναι κακή ηθοποιός.
.
Το πρόβλημα φαίνεται από την πρώτη κιόλας σκηνή, πριν τα καραγκιοζιλίκια με τις πλύστρες στο ποτάμι. Αν κάποιος σας πει ότι “λάτρεψε” την ταινία, είναι προφανώς φαν του Αλμοντοβάρ. Άρα αναξιόπιστος ή – πιο συχνά – αναξιόπιστη ψευτοκουλτουριάρα. Δεν φταίει, απλά δεν ξέρει από σινεμά. “Λατρεύουν” και το όλο στυλ, το στυλιζαρισμένο διαμέρισμα, τα κραγμένα ρούχα με τα έντονα χρώματα, είναι τα θύματα του Marketing του Ισπανού εδώ και χρόνια.
.
Ο τρόπος που εξελίσσεται η ταινία είναι λιγότερο ευρηματικός από μικρού μήκους πρώτο πόνημα φοιτητή στη σχολή Σταυράκου. Κάθε τόσο ένα flashback. Τι μας λες; Ρίχνει για ξεκάρφωμα και κάνα συμβολισμό, έτσι, για να έχουν να λένε οι “γνώστες” για κρυφά μηνύματα και πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και αναφορές στον Φελίνι ή τον Φαλό του Φελίνι ή φελό του Φαλίνι. Σκύβει λέει στο μαξιλάρι να κάνει την ηρωίνη, σαν πιστός Καθολικός σε προσευχή. Βρε ουστ απεδώ! Και η ηθοποιός που παίζει τη μάνα του είναι η μοναχή που έκανε ηρωίνη το ’83 σε άλλη του ταινία. Έπεσα από το κάθισμα όταν την αναγνώρισα, άλλαξε η ζωή μου, τι διάνοια!
.
H άλλη κατηγορία ηλιθίων είναι αυτοί που εκστασιάζονται με την αυτοαποκάλυψη του σκηνοθέτη μέσα από το έργο. Είναι γκέι; Σοβαρά; Και ναρκωτικά; Σοκαριστήκαμε με το θάρρος του. Μου έπεσε η πετσέτα από τα χέρια όπως στη σκηνή που είδε την τσουτσούνα του λουόμενου από κοντά και έβραζε από τον πυρετό.
.
Το πιο εκνευριστικό πράγμα με αυτήν την ταινία είναι το γεγονός ότι αυτός ο ξεμαλλιασμένος Μπαντέρας παίζει τόσο καλά έναν χαρακτηριστικό τύπο χαραμοφάη/εισοδηματία/σκηνοθέτη. Ξέρω πολλούς τέτοιους. Χασομεράνε χρόνια και καλά φτιάχνοντας κάτι, μιλάνε σαν να τα ξέρουνε όλα μπας και ρίξουν καμιά γκόμενα. Έχω αναλύσει παλιότερα το φαινόμενο σε αυτό το άρθρο. Όσοι λένε να πάρει το Όσκαρ είναι ή τεράστια τρολ, ή – πιο πιθανό – μέρος του προβλήματος. Γιατί ο ένας καλύπτει πάντα τον άλλον σε τέτοιες μπούρδες ταινίες, χειροκροτάνε δυνατά για να μην αποκαλύψουν την ασχετίλα τους, ελπίζοντας ότι και οι άλλοι αντίστοιχα δεν θα πούνε ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός.
