“Δεν μιλάει σε άλλους. Κλείνεται με τις ώρες στο δωμάτιό του. Όλο είναι με το κινητό στο χέρι. Είναι αντικοινωνικό. Του έχει γίνει μανία!”
Κατά πάσα πιθανότητα το παιδί είναι μια χαρά. Μερικές ερωτήσεις για να κάνετε αυτοδιάγνωση της υστερίας σας:
1. Αν ήθελε, θα μπορούσε να βγει έξω; Μήπως είστε τόσο υστερικοί μαζί του από μικρό παιδί, ώστε να μην θεωρεί καν πιθανό να μπορεί να πάει ούτε ως την γωνία χωρίς συνοδεία; Εκεί που ζείτε υπάρχει χώρος να μαζευτούν παιδιά; Εμείς μικροί πηγαίναμε με τα πόδια στο σχολείο και τα λέγαμε με τους φίλους μας. Στη γειτονιά σας μπορεί να πάρει ελεύθερα το ποδήλατό του και να βρεθεί στο σπίτι του κολλητού του; Σχεδόν σίγουρα, όχι. Από την μια ο κολλητός του πιθανώς να μένει μακριά, λόγω αλλαγών στον τρόπο που οργανώνονται οι κοινωνίες μας. Από την άλλη δεν τα αφήνουμε ουσιαστικά να κάνουν ποδήλατο.
2. Που αλλού θα μπορούσαν να βρεθούνε με άλλα παιδιά; Στο σχολείο τα διαλείμματα είναι λιγότερα από ποτέ άλλοτε. Ούτε οι χώροι, ούτε οι συνθήκες επιτρέπουν μια χαλαρή συνεύρεση με φίλο σου. Εγώ εκτός από το περπάτημα, μοιραζόμουν σε όλο το Γυμνάσιο και Λύκειο ώρα με τους φίλους μου στο λεωφορείο,
σημαντικό σημείο ανάπτυξης φιλίας και συζήτησης. Καθότι μάλιστα δημόσιο σχολείο (και λεωφορείο) πολλές φορές καταλήγαμε να περπατάμε ή να κάνουμε ωτοστόπ. Εμπειρίες ζωής και σφραγίδες παντοτινής φιλίας.
3. Μπορούν να βρεθούν με άλλα παιδιά σαν παιδιά; Στον σύγχρονο κόσμο έχουμε μετατρέψει κάθε κοινωνική εμπειρία σε ελεγχόμενη με αστυνόμευση. Τα παιδικά πάρτι γίνονται σε “ασφαλείς” χώρους, με φοβερή οργάνωση, πολλούς ενήλικες και πλήρη έλεγχο. Δεν μπαίνουμε χύμα ο ένας στο σπίτι του άλλου όπως παλιά. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες και αυτές με το χρονόμετρο στο χέρι, χωρίς κανένα περιθώριο χαλάρωσης και κοινωνικής επαφής. (Για τα παιδιά, οι μεγάλοι μια χαρά περνάμε!)
Να συνεχίσω; Δεν είναι άλλοθι το “ε, είναι αλλιώς ο κόσμος τώρα….” Για ξανασκεφτείτε την παιδική σας ηλικία. Μήπως και οι δικοί σας γονείς ήταν υπερπροστατευτικοί Ελληνάρες; Υποκριτές που άφηναν τα παιδιά τους χωρίς ζώνη στο αμάξι από την μια, αλλά τρία λεπτά αργότερα φώναζαν σαν μανιακοί μπροστά σε όλους αν περπατούσατε δυο μέτρα μπροστά τους στο πεζοδρόμιο χωρίς να σας κρατάνε το χέρι; Ο κόσμος είναι όσο αλλιώς τον αφήσουμε να είναι, ειδικά όταν μιλάμε για την δική μας γειτονιά. Αν ζείτε κάπου όπου δεν υπάρχει
συνεννόηση ή επαφή με τους γείτονες καν, τι ακριβώς ζητάτε από τα παιδιά σας;
Είναι μάλλον σύμπτωμα του άγχους των γονέων αυτές οι ατάκες. Γονείς που λείπουν όλη μέρα, που δεν έχουν επαφή με τα παιδιά. Και μετά ψάχνουμε δικαιολογίες, ψάχνουμε αρρώστιες και ψυχολογικές παθήσεις προβληματικές στον ορισμό τους, για να μετακινούμε τα όρια όπου θέλουμε. Περιγράφουμε ως “εθισμό” την ώρα που περνάνε τα παιδιά σε video games οι ίδιοι ενήλικες, που βλέπω να παίζουν με τις ώρες Candy Crush στην δουλειά. Ξεχνάμε τα δικά μας παιδικά ή εφηβικά κολλήματα με κόμικ, αθλήματα, τηλεόραση, συλλογές καρτών/νομισμάτων/γραμματόσημων ή οτιδήποτε άλλο. Τότε το λέγαμε “πάθος”, ή “μανία” σαν κάτι θετικό.
“Άλλο εμείς…” Ναι, άλλο εμείς. Οπότε μην γκρινιάζετε που είναι άλλα τα παιδιά μας τώρα.
