Πάω μια γύρα στο βουνό μου, θαυμάζω τη θέα, με πιάνει η νύχτα, μου την πέφτουν τρεις σκύλοι ημιαδέσποτοι. Αυτοί που κάποιοι ανεύθυνοι μαλάκες τους ταΐζουν μεν, τους παρατάνε δε απέξω. Μου γαβγίζουν με όρεξη, θα είχαν κάτσει ώρα μάλλον και γελάνε μαζί μου που βρήκαν κάποιον να τρομάξουν.
Σκύβω να πιάσω πέτρα. Στην Ελλάδα αυτό το κόλπο πιάνει με τα περισσότερα σκυλιά.
“Γελάει καλύτερα, όποιος γελάει”…. πιάνω αντί για πέτρα μια κουράδα σκύλου….
….όποιος γαυγίζει τελευταίος.
