Ξεκινάμε από το γεγονός ότι ο μισός πληθυσμός είναι γυναίκες. Αυτές τις έχουμε αποκλείσει από τη συζήτηση “γιατί δεν έχεις πάει, δεν ξέρεις εσύ” (στην πιο ευγενική περίπτωση) ή “γιατί όταν γίνει πόλεμος, οι άντρες θα καθαρίσουμε”. (Και διάφορα χειρότερα.)
Αλλά και οι μισοί που έχουμε πάει ή μπορεί να πάνε κάποτε λόγω δυο μπαλών που κρέμονται στα παντελόνια μας, διαφωνούμε ως προς το τι είναι “αληθινός” στρατός. “Α, εσύ ήσουν χαρτογιακάς”, “πήγες μεγάλος”, “εγώ ήμουν πιο λοκατζής από σένα”, “αν δεν κάνεις έξι μήνες στα σύνορα δεν καταλαβαίνεις” και δεν έχει τελειωμό. Ψηλαφούμε τον ελέφαντα ο καθένας από την σκοπιά του. Α και εγώ έκανα πιο πολύ σκοπιά από εσένα βέβαια.
Και βέβαια αυτοί που αποφασίζουν στη Βουλή πέρασαν ή ως βύσματα πολυτελείας από τον στρατό ή άλλη κατηγορία ειδικής μεταχείρισης. Νορμάλ φανταρικό δύσκολα να έκαναν πάντως με γνωστό επίθετο ακόμα κι αν το ήθελαν. Ή “α, εγώ όταν πήγα ήταν το Σισμίκ” ή “εγώ πρόλαβα το τριζωνικό” ή “εγώ πρόλαβα το αντάρτικο.” Άλλος κουβαλάει φοβίες για πιθανή Χούντα, άλλος ζει ακόμα στον Εμφύλιο. Κάθε εποχή έχει το φάντασμα του στρατού που βλέπει στους εφιάλτες της.
Ακόμα και χωρίς αυτές τις πολύ βασικές διαφορές όμως θα ήταν δύσκολο. Η χώρα μας έχει πολλά χρόνια να εμπλακεί σε πόλεμο. Ο καθένας, ανάλογα τις φαντασιώσεις, τις τηλεοπτικές σειρές ή τα βιβλία που διαβάζει, έχει άλλη εικόνα για το θέμα και την πιθανότητα να μας την πέσουν οι Τούρκοι. Άλλος ξημεροβραδιάζεται με μπλογκ τύπου “ελληνική πίστη.blogspot.com” και τους νιώθει έξω από το σπίτι του ήδη, άλλοι έχουμε βαρεθεί να ακούμε από μωρά ότι θα μας φάνε οι Τούρκοι και δεν τα πιστεύουμε πια.
Αυτοί που υποτίθεται ότι ξέρουν καλύτερα είναι μάλλον και οι πιο πλανεμένοι. Γιατί αν είσαι στον στρατό, λογικό είναι επιλεκτικότατα να διαλέγεις πληροφορίες που υποστηρίζουν την ανάγκη ύπαρξής σου. Δεν έχεις άλλωστε σημεία αναφοράς έξω από τον κλειστό σου κόσμο. Όσοι είναι κοντά στους στρατιωτικούς αναπαράγουν αυτή την τελείως στρεβλή εικόνα και δεν συμμαζεύεται. “Άκουσα ότι κάποιος νομίζει ότι μάλλον σίγουρα σύντομα θα έχουμε θερμό επεισόδιο….”
Γιατί βέβαια σε όλα αυτά τα θέματα όπου ζοριστείς με την πραγματικότητα βαράς θέμα εθνικής ασφάλειας. “Α, δεν μπορώ να σου πω” ή “α, αυτά δεν τα ξέρει κανείς” ή “δεν πρέπει να ξέρει κανείς”. Υπάρχουν αντικειμενικά πράγματα που πρέπει να είναι μυστικά αλλά όταν το παντρέψεις αυτό με μια δημόσια υπηρεσία λογικό είναι να γίνεται της κακομοίρας και το πέπλο ασφαλείας να γίνεται πέπλο κωλοβάρας και βολικής δικαιολογίας.
“Γιατί είσαι αραχτός στο κρεβάτι;”
-Διώχνω τους θανατηφόρους μωβ ιπτάμενους ανθρωποφάγους ελέφαντες.
“Μα, δεν έχω δει ποτέ τέτοιο πράγμα!”
-Είδες τι καλά που αράζω; Μόνο αν βλέπουν αραχτό σε κρεβάτι φεύγουν, άσε με, είμαι υπηρεσία τώρα!
Σα να μην μας έφταναν όλα αυτά τα προβλήματα, είναι τώρα και η τεχνολογία. Ακόμα και οι στρατιωτικοί δεν συμφωνούν σε αυτά. Ο ένας πιστεύει ότι χωρίς τουφέκι δεν κερδίζεται πόλεμος, ο άλλος νομίζει ότι θα λήξει πριν αρχίσει με χάκερ. Ένας ότι το παν είναι η κυριαρχία στον αέρα, άλλος ότι τα υποβρύχια θα γίνουν οι Μιαούληδες του μέλλοντος. Και πάντα υπάρχει ένας τρίτος στην κουβέντα με θεωρία συνωμοσίας για την …άλλη τεχνολογία που ελέγχει τα πάντα και θα μας κλείσει την παροχή την κρίσιμη στιγμή κάποιος.
Γιατί έχουμε και αυτά. “Έτσι κι αλλιώς ότι πούνε οι Αμερικανοί θα γίνει.” Ή “ο Πούτιν θα καθαρίσει” ή ότι άλλη μπουρδολογία γεωπολιτικό σενάριο θέλει να πλέξει ο καθένας. Κι εδώ δεν υπάρχει τρόπος να βγάλεις άκρη γιατί δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος να μετρήσουμε πόσο μπούρδα είναι η κάθε θεωρία. Τα σενάρια πολέμου είναι σενάρια, σα σενάρια ταινίας.
Είναι λογικό ο στρατός στην Ελλάδα να είναι χείριστη δημόσια υπηρεσία. Γιατί μπορεί να αποφεύγει την αξιολόγηση όσο έχουμε ειρήνη. Και όσο έχουμε ειρήνη μπορεί να αυτοεπιβεβαιώνεται σαν παντρεμένος με γυναίκα που προσποιείται τους οργασμούς της.
