Όταν έγραφε στο RAM, ο λόγος που μισούσα τον Νίκο Δήμου ήταν απλός: ήταν άσχετος! Έγραφε για την τεχνολογία σαν άσχετος με αυτήν και τον διάβαζαν πολλοί. Επηρέαζε κόσμο με την εμπάθεια και την ημιμάθειά του. Σεντόνια κειμένου βουτηγμένα σε κακία, παντελής έλλειψη της παραμικρής δημοσιογραφικής αυτοκριτικής. Δεν νομίζω κανείς (ούτε ο ίδιος!) έκανε τον κόπο να τα ελέγξει πριν τυπωθούν. Ήταν σύμβολο όλων όσων μισούσα στο RAM και – το χειρότερο – ήταν πετυχημένο αυτό το χείριστο είδος γραφής. O ΝεοΈλληνας που κορόϊδευε ήταν ο ίδιος που απαιτούσε να πάρει ποιότητα επώνυμου υπολογιστή αλλά με τιμή και ευελιξία μηχανήματος που έφτιαχνε ο μπακάλης στην Στουρνάρη.
Στην συνέχεια γνώρισα (αναγκαστικά! Είναι παντού!) και άλλες όψεις του Νίκου Δήμου. Φωτογράφος, αυτοκινητιστής, έχει ένα σωρό πεδία με τα οποία ανακατεύεται και γράφει για όλα. Άνθρωποι που σέβομαι τον θεωρούν αξιόλογο και με προβληματίζουν. Έτσι με προβληματίζει πρόσφατα και η στήλη του στο LIFO. Γιατί φαίνεται να έκανε την μετάβαση στην ηλεκτρονική εποχή. Το στυλ του “ότι βρω μπροστά μου θα γράψω για αυτό πριν το σκεφτώ καλά καλά” είναι ιδανικό για blogging. Τα ατελείωτα κατεβατά έγιναν ξαφνικά μικρά και πιο web friendly. Συνεχίζει να έχει την προκλητικότητα στους τίτλους και την θεματολογία που προκαλεί retweets. Δεν θα τον νικήσω ποτέ τελικά. Κάτι σαν τον Steve Jobs, κάνει αυτό που θα ήθελα να κάνω εγώ μόνο που το κάνει πιο πετυχημένα.
Η διαφορά είναι ότι ο Jobs πρόλαβε να πεθάνει στο απώγειο της επιτυχίας. Ενώ ο Νίκος Δήμου, με χείριστα κείμενα σαν αυτό εδώ σε πρόσφατο LIFO (χωρίς ειρμό, χωρίς σπιρτάδα, χωρίς πρωτότυπη σκέψη και με στυλ γραφής 15χρονου) δείχνει ότι θα προλάβω να τον δω να “το χάνει” .
Μικροπρέπεια το ξέρω αλλά του τα έχω μαζεμένα από παλιά…
