Tα πράγματα γρήγορα έγιναν σαν ρεάλιτι σώου. Αλλά τρελό και απάνθρωπο. Στην αρχή ο δήμαρχος με την μεγάλη κρεατοελιά στο πηγούνι σκέφτηκε ένα παιχνίδι σαν τα μούτρα του. Κυριολεκτικά. Έπαιρναν κακοποιούς από τις φυλακές και σε μερικούς κόλλαγαν ψεύτικες ελιές. Μετά τους έκαναν τατουάζ με νούμερα στο κούτελα και τους έδεναν στο πιο ψηλό κτίριο της πόλης.
Από την τηλεόραση τους βλέπαμε και ψηφίζαμε με SMS ποιανού ήταν αληθινές οι ελιές και ποιανού Καλαμών. “ΕΛΙΑ – κενό – νούμερο στο κούτελο” στο 54260. Μόνο 3 ευρώ το μήνυμα. Είχαν και μεγάλο προβολέα στην ταράτσα, σαν να καλούσαν τον Μπάτμαν ένα πράγμα αλλά αντί για σήμα νυχτερίδας, ήταν δεμένος ο κακοποιός στον προβολέα με ανοιχτά τα χέρια και τα πόδια.
Αφού τα κονόμαγαν καλά από τα μηνύματα, τέλειωνε η πρώτη φάση του παιχνιδιού, απελευθέρωναν τα πουλιά. Σμήνη ολόκληρα πεινασμένες καρακάξες και γεράκια ανάκατα την έπεφταν στους φυλακισμένους. Όσοι είχαν ελιές φαγώσιμες υπέφεραν περισσότερο. Τους έτρωγαν και τα μούτρα. Καμιά φορά έτρωγαν και τις αληθινές ελιές όμως. Νομίζω θανατοποινίτες ήταν όλοι, έτσι κι αλλιώς τους σκότωναν μετά.
Ο δήμαρχος ξαναβγήκε την επόμενη τετραετία. Πέτυχε λέει αναγνωρισιμότητα από το τηλεπαιχνίδι. Εγώ μια φορά ψήφισα έναν μουσάτο δολοφόνο με μια μικρή ελίτσα πάνω από το δεξί μάτι. Φαινόταν τόσο αληθινή! Έχασα όμως.
Ακούς εκεί 3 ευρώ το μήνυμα… βλακεία μου. Θα αγόραζα με τα ίδια λεφτά καλύτερα έναν μεγάλο κεσέ ελιές να είχα να φάω σήμερα.
