Δεν γεννήθηκα τυφλός. Αλλά δεν πρόλαβα να δω το στήθος της μάνας μου. Μετά τα έμαθα πως έγιναν, στο ορφανοτροφείο. Επέμενε ο πατέρας να με πάρει αγκαλιά. Δεν ήξερε από παιδιά. Ευτυχώς “το είχε” που λέμε και ήμουν μια χαρά εκεί. Αποφάσισε να κάνει και φιγούρα. Από εδώ με γύρναγε, από εκεί με πήγαινε επιδεικτικά. Για να κάνει την μάνα μου να σκούζει. Γέλαγαν. Ήθελαν καιρό παιδί. Τρεις εξωσωματικές και χρόνια ορμονοθεραπεία. Είχαν δοκιμάσει κάθε μαντζούνι, κάθε σεξουαλική στάση και ότι βλακεία είχε προτείνει όποιος καλοπροαίρετος μάθαινε για το πρόβλημα. Έφτασε σαρανταπέντε χρονών η μάνα μου όταν με γέννησε. Ευτυχώς υγιέστατος. Μέχρι που έφυγα από τα χέρια του, πέρασα θεαματικά πάνω από το κρεβάτι της μάνας μου και έπεσα από το παράθυρο.
Είναι βέβαια θαύμα ότι ζω καν. Κάτι έχουν τα μικρά παιδιά όταν πέφτουν. Για τις γάτες το ξέρουμε. Καθώς πέφτουν απλώνονται για να αυξήσουν τις τριβές. Μετά από τον πέμπτο όροφο περίπου έχουν πιάσει την ιδανική στάση και το 90% επιβιώνει. Από πιο κάτω πάλι όχι, τραυματίζονται περισσότερο. Εγώ έπεσα από τον τέταρτο οπότε δεν θα μάθω ποτέ αν έχω γατίσια ένστικτα. Χτύπησα το περίπτερο κάτω από το μαιευτήριο, σε διαφημιστική πινακίδα για τσιγάρα και μετά σε κάποιον που μόλις είχε αγοράσει τσιγάρο. Δυστυχώς το είχε ανάψει κιόλα, έτσι έχω το σημάδι στο κούτελο. Όχι από το χτύπημα, αλλά από έγκαυμα. Δεν έμαθα ποτέ αν ήταν ίδια μάρκα με την διαφήμιση.
Το χτύπημα λέει κατέστρεψε τα νεύρα και ότι έχει να κάνει με όραση. Ίσως να είδα μια φορά τον ουρανό πέφτοντας, αλλά δεν το θυμάμαι. Τώρα μόνο μετράω τον κόσμο με βήματα.
.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης αν καταφέρει ποτέ να βάλει πάνω από δυο σελίδες για το ίδιο θέμα μαζί θα γίνει διεθνούς φήμης Νομπελίστας συγγραφέας. Εδώ το δεύτερο μέρος αυτής της ιστορίας πάντως, κάντε κλικ μπας και συγκινηθεί.)
Comments are closed.