Το πείραμα πήγε ως εξής: δυο Κινέζοι ταξίδεψαν 16000χλμ με αυτοκίνητο σε όλη την Αμερική. Σε 66 ξενοδοχεία και 184 εστιατόρια μπήκαν και ρώτησαν “μπορούμε να μείνουμε εδώ;” και “μπορούμε να φάμε κάτι εδώ;” Παντού τους δέχτηκαν. Ακόμα κι όταν ήταν επίτηδες απεριποίητη και με διαλυμένο αμάξι. Έξι μήνες αργότερα ο LaPiere έστειλε στα ίδια μαγαζιά ερωτηματολόγιο που ρωτούσε “θα δεχόσασταν να σερβίρετε Κινέζους;” (Είχε και άλλες φυλές και διαφορετικότητες στο έντυπο προφανώς.) Το 91% απάντησε “σίγουρα ΟΧΙ” και δεύτερη πιο δημοφιλής απάντηση το “δεν είμαι σίγουρος”.
Η ελληνική κοινωνία περνάει ένα αντίστοιχο ζόρι κι από τις δυο πλευρές του θέματος. Από μακριά άλλοι νιώθουν ανάγκη να στηλιτεύσουν σαν να είναι ρατσιστές (ενώ δεν είναι) και άλλοι νιώθουν υποχρέωση να υπερβάλλουν και ως προς την αποδοχή της διαφορετικότητας. Προκαταβολικά και εξ αποστάσεως οι περισσότεροι καθότι δεν έχουμε και τόσους πολλούς μαύρους, Ασιάτες ή οτιδήποτε διαφορετικό στην χώρα μας.
Οι περισσότεροι δεν έχουν καθημερινή επαφή. Θεωρητικά μιλάμε. Και λέμε βλακείες. Υποτιμούμε δραματικά την έμφυτη ανθρωπιά μας αμφότεροι.
