Χρειάζονται τουλάχιστον πέντε χαρτοπετσέτες, λίγο σκούπισμα στο τζιν σου και ενδεχομένως και μανίκι για να ξέρεις ότι ήταν αρκετά βρώμικο το βρώμικο που χτυπάς χαράματα μετά από ξενύχτι.
“Πάρε τηλέφωνο τον παππού σου να τον ευχαριστήσεις για το εικοσάευρω που σου έδωσε και βγήκαμε απόψε” είπα ορθά κοφτά στον γιο μου που ακόμα σκουπιζόταν.
-Μα είναι πέντε το πρωί! Δεν έχει βγει καν ο ήλιος ακόμα.
“Ο παππούς έχει ξυπνήσει από τις τέσσερις, μην αγχώνεσαι.”
Μου πήρε το κινητό για να μην χρεώνεται ο ίδιος. Ή αυτό ή για να γεμίσει λίπη το δικό μου και να το κάνει χάλια.
-Έλα παππού. Ευχαριστώ για το εικοσάευρω…
Με κοίταξε βαριεστημένα. Του έκανα νεύμα να συνεχίσει.
-Και παππού…να σου πω. Τι σκατά σκεφτόσουν, 2018 έχουμε! 20 ευρώ μόνο, που ζούμε στον μεσοπόλεμο;
Του πήρα το κινητό από τα χέρια. Μου έπεσε. Αυτός το γέμισε λίπη και εγώ λύπη.
“Σε αυτό διαφωνούμε γιε μου.”
-Γιατί; Εσύ δεν μισείς τους γέρους;
“Εγώ μισώ εξίσου όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από την ηλικία τους.”
-Ναι, ναι, ξέρω, κάθε μέρα είναι ένα δώρο και πρέπει να εκτιμούμε.
“Όχι ακριβώς. Κάθε μέρα είναι ένα δώρο αλλά δεν είμαι σίγουρος που το επιστρέφουμε αν δεν μας αρέσει. Τι σκατά; Κανονικά για 30 μέρες μετά όταν σου δίνουν δώρο μπορείς να το αλλάξεις!”
-Πολύ αστείο μπαμπά. Σοβαρά τώρα. Έχω βαρεθεί να με καλεί κάθε μέρα να ρωτάει τι κάνω και τέτοια.
“Μπορούμε να σκηνοθετήσουμε ένα ατύχημα και να του πούμε ότι πέθανες.
Αυτό το παιδί πάντα είχε φοβερά φιλοσοφικά ερωτήματα. Και τα έλεγε πάντα την χειρότερη στιγμή. Μια φορά χτύπησε την πόρτα της κρεβατοκάμαράς μας πάνω που πηδιόμασταν μετά από έξι μήνες αγαμίας και ρώτησε αν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην τέχνη και την μη τέχνη. Του φωνάξαμε κι οι δυο να πάει να κοιμηθεί, ξαναρχίσαμε το πήδημα και μετά από λίγο ρώτησε γιατί ονειρεύονται οι άνθρωποι.
-Μα είναι άχρηστοι οι γέροι! Γιατί δεν χρησιμοποιούν καλύτερα τις εμπειρίες τους; Τι ποσοστό της ζωής τους έζησαν καλά και τι ποσοστό το ζούνε τώρα και το ευχαριστιούνται;
Να’τος πάλι. Ένιωσα σαν εκείνη την φορά που μας διέκοψε μικρός. Μόνη λύση να τον μπουρδουκλώσω.
“Αν καταλάβουν τον κόσμο ζόμπι. Λες να φάνε πρώτους τους γέρους ή τελευταίους;” Δούλεψε το κόλπο. Μπορεί από το ξενύχτι, μπορεί από τα ποτά, πάντως δεν απάντησε αμέσως.
-Εξαρτάται. Αυτοί με τις μπουκάλες οξυγόνου μπορούν να κρυφτούν στην θάλασσα και να μην τους βρούνε τα ζόμπι όταν περάσουν.
Όταν έλεγε η γυναίκα μου να χρησιμοποιούμε προφύλαξη κάτι ήξερε. Αλλά όχι καπότα, εξορκισμό χρειαζόταν για να μη βγει αυτός τελικά.
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης έχει πολλά παιδιά σε όλο τον κόσμο ως διάσημος συγγραφέας που είναι. Σπάνια βγαίνει μαζί τους όμως και ποτέ δεν πάει στο Έβερεστ. Αν πήγαινε πάντως θα έτρωγε μπουγάτσα με Milko βέβαια.