Πολλοί με ρωτάνε από ποιόν “τα παίρνω”. Φαίνεται ότι ο μόνος τρόπος να εξηγήσουν κάποιον παθιασμένο ιδεολογικά είναι αυτός. Γιατί (και) στα ιδεολογικά θέματα φαίνεται ότι κάποιοι νομίζουν ότι έχουν το μονοπώλιο. Το πρόβλημα δεν είναι επιφανειακό. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ενοχλεί ως το μεδούλι γιατί προσβάλλει ευθέως αξιώματά μου:
1. Την αναλυτική μέθοδο. Στην επιστήμη αλλά και στην καθημερινή ζωή, χτίζουμε σκέψεις, επιχειρήματα, δουλειές και σχέσεις με τρόπο που μπορεί να αναλυθεί. Εκθέτουμε ξεκάθαρα τα επιμέρους που συνθέτουν οτιδήποτε. Δεν επιζητούμε την “δημιουργική αμφισημία” που λένε διαρκώς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κρύβονται δεδομένα πίσω από υποτιθέμενα διπλωματικά ή επικοινωνιακά κόλπα. (Κοινώς τα ψέματα του Κου Μπαρουφάκη με τα οποία χάσαμε κάθε αξιοπιστία παγκοσμίως.)
2. Την λογική. Ακόμα και αν δεν έχουμε στην διάθεσή μας όλα τα στοιχεία, είναι βασικό μου αξίωμα ότι προσπαθούμε να συνθέσουμε με λογικό τρόπο τις ενέργειες και τα σχέδιά μας. Όχι μόνο με την λογική αλλά σε πρώτο επίπεδο, πρέπει μια πρόταση να αντέχει σε στοιχειώδεις λογικούς ελέγχους. Δηλαδή να μπορώ να το εξηγήσω στα παιδιά μου με απλά λόγια και να μην τους φαίνεται τρελό. Δυστυχώς ούτε εδώ τα πάει πολύ καλά ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο αυτό αλλά επικαλείται μια άλλη αρχή, υπεράνω όλων…
3. …τον Θεό του Αλέξη Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός δηλώνει άθεος. Δεν είναι. Είναι βαθύτατα δογματικός όπως όλοι οι μισοψημένοι κομμουνιστές που δεν έχουν σκεφτεί επαρκώς την στάση τους. Γιατί βάζουν σαν αξιώματα πράγματα τα οποία δεν ακολουθούν (1&2 πιο πάνω) τον τρόπο που χτίζεται η σκέψη από αρχαιοτάτων χρόνων. Στον Διαφωτισμό το έλυσαν κάπως έτσι: είμαστε όλοι πλάσματα του Θεού αλλά πλάθουμε κι εμείς πράγματα. Σε όσα έχει φτιάξει ο Θεός δεν μπορούμε να λέμε ότι ξέρουμε τελείως τα πάντα, αλλά σε όσα φτιάχνουμε εμείς (πχ Γεωμετρία) μπορούμε κάλλιστα να είμαστε παντογνώστες αφού εμείς τα φτιάξαμε. O Τσίπρας το λύνει αλλιώς: “κανείς δεν ξέρει, δεν μου αρέσει η Εκκλησία, άρα θα κάνω ότι γουστάρω αλλά κάπου υπάρχει ένας Θεός που συμφωνεί μαζί μου και με δικαιώνει ηθικά σε ότι κάνω.”
4. Ο τεμπέλικος τρόπος με τον οποίο τα στελέτη του ΣΥΡΙΖΑ πηδάνε από το ένα θέμα στο άλλο, άλλα λένε το 
πρωί και άλλα το βράδυ, διαφωνούν και μετά συμφωνούνε μεταξύ τους χωρίς λογική, δεν είναι δείγμα ελευθερίας σκέψης. Το ακριβώς αντίθετο. Η ελευθερία προϋποθέτει γνώση, προϋποθέτει ηθική πυξίδα και κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζει ότι έχει “καπαρώσει” κάποιες ιδέες στην ελληνική κοινωνία όπως η προάσπιση των συμφερόντων των μεταναστών, των φτωχών ή των απανταχού κατατρεγμένων. Όσο ήταν αντιπολίτευση, στα λόγια τα κατάφερνε. Τώρα σαν εξουσία όμως αποκαλύπτεται πόσο ψέμα ήταν. Ποιητές, ακαδημαϊκοί και άσχετοι στον αληθινό κόσμο τα στελέχη της κυβέρνησης αποδεικνύονται παντελώς ανίκανα να βοηθήσουν οποιονδήποτε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι χειρότερο από κακή κυβέρνηση. Είναι κακή κυβέρνηση με ένα δυνατό παραμύθι το οποίο καθώς θα γκρεμίζεται, θα συμπαρασύρει πολλά.
