Σαν τους περισσότερους Έλληνες, δεν γεννήθηκα με δυο σκι στα πόδια. Στο σχολείο ένας φίλος μου πρότεινε κάνουμε κοπάνα μεσοβδόμαδα και τον ακολούθησα. Με ανέβασε στο πιο ψηλό σημείο, χάθηκε στον ορίζοντα και ξεκίνησα στην παγωμένη πλαγιά να…επιβιώσω. Έμαθα τελικά μέτριο σκι, μετά αποφάσισα να δοκιμάσω και το snowboard. (Με περίπου την ίδια λογική – “αν δεν το δοκιμάσεις, που ξέρεις τι μπορεί να μάθεις;”
Αλλά κάθε φορά που πάω ορκίζομαι να μην ξαναπάω. Δεν το λέω επειδή είμαι σνομπ του στυλ “α, μόνο στην Ελβετία αξίζει αγάπη μου, εδώ είναι όλοι ααααάσχετοι” που έχει γίνει της μόδας. Περιμένουν στα Καλάβρυτα ή
τον Παρνασσό να κάνουν την φιγούρα τους όταν δεν είναι στο Κολωνάκι. Ναι, οι ουρές στα lift, στον δρόμο, οι ανόητοι που δεν ξέρουν από αλυσίδες, τα ακριβά ski pass …και πολλά ακόμα με ενοχλούν. Πολλές φορές και σαν άθληση είναι αμφίβολης αξίας. Αλλά έχω και ορειβατικό βίτσιο. Δηλαδή πολλές φορές εκεί που κάθομαι στην ουρά για τα λιφτ χάνονται από τα αυτιά μου οι ανοησίες των μαστουρωμένων μπροστά μου και κοιτάω τις κορφές…σκέφτομαι βέβαια “γιατί να μην πάρω απλά το σακίδιό μου να πάω εκεί με τα πόδια να χαθώ στην υπέροχη ησυχία;”
Ούτε αυτό όμως είναι το κύριο πρόβλημα. Σαν γονιός είχα μια κρίσιμη απόφαση να πάρω: “να τους μάθω τώρα που τα πιάνουν εύκολα ή όχι;” Τους πήγα λοιπόν και πράγματι είναι εντυπωσιακό πόσο εύκολα τα πιάνουν όταν είναι μικροί. Έστω ότι γίνομαι θυσία (γιατί όσο να’ναι, δεν το ευχαριστιέσαι εσύ όταν κάνεις baby sitting) για 3-4 χρόνια μέχρι να μάθουν καλά. Έστω ότι πετάγομαι Βουλγαρία 1-2 φορές τον χρόνο που δεν είναι και ακριβά. Θα έχω τότε τρία παιδιά που ξέρουν σκι. Να το κάνουν τι;
Η σεζόν στην Ελλάδα είναι το πολύ δυο μήνες. Κυνηγάς το χιόνι με τα κυάλια, μπελά και άγχος. Πρέπει να υπάρχει καλύτερη λύση. Τα χιονοδρομικά κέντρα είναι αρκετά μεγάλη οικολογική καταστροφή και πολλές φορές ακούγονται απειλές για εθνικούς θησαυρούς σαν τον Όλυμπο ή την Αστράκα από μανιακούς των χειμερινών σπορ. Μήπως μπορούμε να το γυρίσουμε σε άλλες μορφές πιο ήπιες και συμβατές με την χώρα μας; 
Αλπικό, cross country…οτιδήποτε άλλο; Οι ίδιοι χωματόδρομοι που ανοίγονται από τον κάθε χαζό με μια μπουλντόζα και μας χαλάνε το περπάτημα το καλοκαίρι να γίνουν κάτι χρήσιμο τον χειμώνα. Στο κάτω κάτω οι εξυπνάκηδες που βγάζουν διαρκώς νέους όρους και εξοπλισμό στην Καλιφόρνια είναι καλύτεροι από εμάς;
Το 2012 λοιπόν θα γίνει το παγκόσμιο πρωτάθλημα …κωλοσκί, στην Ελλάδα. Ο κανόνας είναι ότι τα οπίσθια πρέπει να εφάπτονται ανά πάσα στιγμή στο χιόνι. Επιτρέπονται μόνο πλαστικές σακούλες σκουπιδιών σαν προστασία. Την πίστα την ανεβαίνεις με τα πόδια και την κατεβαίνεις…από την άλλη. Τους υπόλοιπους κανόνες θα τους σκεφτώ στην πορεία.
Comments are closed.