Το κατοικίδιο γέρασε. Αρρωσταίνει συχνά. Μια από τις όλο και πιο συχνές επισκέψεις στον κτηνίατρο καταλήγει με την ερώτηση:
“Είναι καλύτερα να το θανατώσουμε. Πως θέλετε να χειριστούμε το πτώμα;”
Αν τα έχετε τα λεφτά, θα πληρώσετε να “το αναλάβουν επαγγελματικά”. Δηλαδή να μην βρωμίσετε τα χέρια σας, να μην δούνε τα παιδιά το αγαπημένο τους ζώο νεκρό, να μην μπλέξετε. Αν σας φαίνονται πολλά τα λεφτά ή θεωρείτε φιλοσοφικά ότι δεν είναι σωστό να φύγει έτσι, θα το πάρετε διακριτικά, θα οδηγήσετε κάπου απόμερα και θα ανακαλύψετε πόσο δύσκολο είναι να σκάβεις μια μεγάλη τρύπα.
Έχω θάψει αρκετά αγαπημένα ζώα. Μερικά τα μνημονεύω ακόμα όταν βλέπω το σημείο. Η Μάξι, η αγαπημένη μας λυκοσκυλίνα είναι στο αγρόκτημα των γονιών μου. Βρήκαμε ένα σημείο κοντά στον φράχτη και σκάψαμε όσο μπορούσαμε. Μια μεγάλη κοτρώνα δεν κουνιόταν οπότε την βάλαμε την Μάξι διπλωμένη στα δυο κάπως. Ζωγράφισα μόνος μου ένα μνήμα σε κομμάτι μάρμαρο που βρήκα σε βόλτα κοντά στα λατομεία. Κάθε φορά που κουρεύω το γκαζόν σε εκείνο το σημείο, στρίβω την μηχανή για να μην πατήσω στο μνήμα της. Η μάνα μου που είναι καλή κηπουρός φυτεύει συχνά όμορφα λουλούδια σε εκείνο το σημείο. Μου φαίνεται ότι μεγαλώνουν καλύτερα…
Δεν με ενδιαφέρουν οι μεταφυσικές σας ανησυχίες. Πιστέψτε ελεύθερα στην μεταθάνατο ζωή ή ότι άλλο γουστάρετε. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι έχετε άδικο. Ούτε και το αντίθετο. Προσωπικά δεν με νοιάζει ιδιαίτερα, το έχω βάλει και στην διαθήκη μου. “Κάντε ότι είναι φτηνότερο ή ότι βολεύει καλύτερα, κάντε ότι σας ευχαριστεί εκείνη την μέρα. Πετάξτε με σε κάνα βουνό να φάνε το πτώμα μου τα τσοπανόσκυλα που πάντα πεινάνε τα καημένα ή για να μπερδευτούν κυνηγόσκυλα μπας και την γλιτώσει κάνα πουλάκι.” (Αληθινό απόσπασμα της διαθήκης μου.)
Αλλά υπάρχει ένα μεγάλο λογικό, ηθικό και νομικό πρόβλημα. Γιατί μπορώ να πάω και να πετάξω μια νεκρή γάτα όπου γουστάρω αλλά δεν μπορώ να θάψω τον πατέρα μου στο αγαπημένο του σημείο στο κτήμα του; Όλες οι αντιρρήσεις είναι ανόητες. Υγειονομικοί; Σε πολλές χώρες επιτρέπεται και δεν έχουν τέτοια θέματα. Δεν γίνεται να έχουμε άλλους κανόνες για κατοικίδια και άλλους για ανθρώπους! Ένα πτώμα κοτόπουλου από το σουπερμάρκετ μπορώ να το πετάξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου, αλλά μια κότα που έζησε χρόνια μαζί μου απαγορεύεται να την θάψω όπου θέλω; Ηθικοί; Δεν έχουμε τρόπο να ξέρουμε αν πιστεύουν κάτι ιδιαίτερο οι σκύλοι για την ταφή ή την καύση τους. Και εγώ αν πιστεύω σε θρησκεία που διδάσκει ότι πρέπει να θαβόμαστε στον κήπο του σπιτιού μας, γιατί να μην μπορώ να θαφτώ όπως ορίζει ο Θεός μου; Ακόμα κι αν υπήρχε πλήρες νομικό πλαίσιο, αν τηρείται με διαφορετικό τρόπο για ζώα από ότι το παρεμφερές που υπάρχει για τα ανθρώπινα πτώματα, το πρόβλημα ουσιαστικά παραμένει.
Δεν σοφίσματα όλα αυτά, ούτε ρητορικά κόλπα. Νόμοι, φιλόζωοι, γονείς. Υποκρινόμαστε.
Παρεμφερές το ερώτημα “γιατί λοιπόν δεν τρώμε σκύλους;” το οποίο απαντάω εδώ.
