Οι περισσότεροι έφηβοι κάποια στιγμή σκέφτονται να αυτοκτονήσουν. Και οι περισσότεροι παντρεμένοι να χωρίσουν. Στο τέλος και οι δυο ομάδες δέχονται συνήθως την μοίρα τους και συνεχίζουν. Η ευρωπαϊκή ένωση κουβαλάει παρόμοια ψυχολογικά θέματα. Στις περισσότερες χώρες οι δημοσκοπήσεις πολιτών δείχνουν σταθερά περισσότερους εναντίον της ένωσης ακόμα και τώρα. Αλλά σαν παντρεμένοι με παιδιά, σιγά σιγά συνηθίζουν την ιδέα της μονιμότητάς της.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε και την σημερινή της κατάντια. “Όλοι ξέρουμε τι να κάνουμε. Απλά δεν ξέρουμε πως θα επανεκλεγούμε αν το κάνουμε” είχε πει ο Ντε Γιούνκερ το 2007. Συνόψισε την έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής πηγμής η οποία μας ταλανίζει σε όλη την ήπειρο. Το πρόβλημα δεν είναι διαφορές κοινωνικής πολιτικής, είναι να το πάρουμε απόφαση. Σαν τον γάμο ή το γεγονός ότι δεν θέλεις πραγματικά να αυτοκτονήσεις.
Το 1992 η ένωση αντιμετώπιζε αντίστοιχη κρίση αλλά ο Ζακ Ντελόρ είδε τον δρόμο. Αφού η ευρωπαϊκή ένωση είναι κατεξοχήν ένωση οικονομική, ας επικεντρωθούμε εκεί. Αφήστε τα “δύσκολα” κοινωνικά θέματα και δείτε τα απλά. Αυτά που επιταχύνουν τα θετικά του τεράστιου αυτού εμπορικού μπλοκ. Γιατί να έχουμε διαφορετικά συστήματα φορολόγησης; Γιατί η ΗΠΑ έχουν τόσο πιο εύκολο σύστημα για θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας; Γιατί δεν απελευθερώνεται πραγματικά η αγορά τηλεπικοινωνιών ή υγείας; Πως μπορούμε να βοηθήσουμε στην πιο εύκολη διαδικασία χρεώσεων ανάμεσα σε χώρες και επίλυσης σε διαφορές;
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μοιάζουν με γκρινιάρηδες παντρεμένους. Κατηγορούνε τώρα τους σπεκουλαδόρους αλλά ξεχνάνε ότι τα ίδια hedge funds χρηματοδότησαν την διεύρυνση της Ευρώπης παλιότερα. Ο Ζακ Ντελόρ μάζεψε όσους πίστευαν στην ελεύθερη αγορά και πέρασε τις αλλαγές που έβλεπε ως πιο συμβατές με τις βασικές αρχές της ένωσης. Κάτι αντίστοιχο πρέπει να γίνει και τώρα. Αφού δεν το παίρνουμε απόφαση να την διαλύσουμε δεν κερδίζουμε τίποτα χώνοντας τα κεφάλια μας στην άμμο με ημίμετρα.
