Τώρα που ήρθε το Uber στην Ελλάδα φούντωσε ένας ακόμα χαζοπόλεμος γηπεδικής λογικής. Να προτιμήσουμε το ελληνικό προϊόν, τα δικά μας παιδιά που πασχίζουν με το TaxiBeat να κάνουν λέει διεθνή καριέρα.
Εμ, όχι. Από την πρώτη μέρα που βγήκε το TaxiBeat ήταν ξεκάθαρα ένα αντίγραφο ιδέας που υπήρχε ήδη σε πολλά σημεία του πλανήτη. Τίποτα πρωτοποριακό. Κάθε φορά που διάβαζα διθυράμβους για το “ελληνικό εγχείρημα” και δελτία τύπου περί Βραζιλίας και Ουγκάντας έβγαζα μπιμπίκια. Γιατί ξέραμε από την αρχή ότι το Uber και πολλά άλλα μεγαλύτερα, πιο διεθνή, καλύτερα, πιο πλήρη, πιο μελετημένα σαν υλοποίηση, πιο χρήσιμα (γιατί άλλο Uber σε τόσες χώρες και άλλο TaxiBeat σε λίγες) και πολλά ακόμα “πιο”.
Δηλαδή να μην προσπαθούν οι ελληνικές εταιρείες; Άλλωστε κάθε start up αντιμετωπίζει αυτό το βουνό του “μα, το έχουν κάνει κι άλλοι” ή “θα μας φάνε οι πολυεθνικές” σε κάποιο βαθμό.
Ε, όχι! Αν πάω να κάνω “Ελληνικό Facebook” θα πρέπει να φροντίσω να έχει κάτι καλύτερο, διαφορετικό, πιο έξυπνο, πιο χρήσιμο, πιο κάτι τελοσπάντων. Και ταυτόχρονα να τρέχει εξίσου γρήγορα, με ασφάλεια και να έχω σκεφτεί τα εκατομμύρια θέματα που προκύπτουν καθημερινά χρηστικά, λειτουργικά και νομικά. Αν ενώ ήδη υπάρχει ακριβώς το ίδιο προϊόν πλασάρω κάτι και περιμένω να το σώσουν οι Έλληνες επειδή …”η Μακαιδωνεια ινε Αιλεινυκί” δεν πάμε καλά.
