Η διαχείριση της κυβέρνησης αυτόν τον καιρό μου θυμίζει υπαλλήλους σε pet store που δεν έχει πια λεφτά για τροφή. Οπότε απλά ταΐζουν το ένα ζώο σε άλλα ζώα. Δίνουμε στον βόα τα ινδικά χοιρίδια. Όλα καλά. Δεν έχουμε να καθαρίζουμε και το κλουβί τους μετά. Μερικά μεγάλα ζώα φαίνεται να περνάνε καλά, αλλά δεν αντέχει το σύστημα μακροπρόθεσμα.
Στο Μοναστηράκι σχεδόν όλα τα μηχανήματα ακύρωσης εισιτηρίων ήταν κατεστραμμένα σήμερα. Ένα ξεκοιλιασμένο δούλευε μόνο. Μπήκα στο πρώτο βαγόνι και στην Ομόνοια άδειασε και θέση. Έχει και τα καλά της η κρίση. Ένας νεαρός με είδε κάπως ανήσυχο για το ποδήλατο που είχα αφήσει δίπλα στην πόρτα:
“Θα το κοιτάω εγώ μαζί με το δικό μου” με καθησύχασε. Χαμογέλασα μέσα και έξω. Μετά όμως έβαλε ακουστικά για μουσική. Οπότε δεν γλίτωσα πολλά, έπρεπε να τσεκάρω – διακριτικά- ότι αυτός τσεκάρει τα ποδήλατά μας. Τελικά άδειασε μια άλλη θέση δίπλα του και μπορούσα να αναλάβω μόνος τη δουλειά του επιθεωρητή ποδηλάτων.
Απέναντί μου ένας κύριος έκανε τον σταυρό του. Κοίταξα γύρω όσο μπορούσα με τα παράθυρα που έχει ο ηλεκτρικός. Κάπου νομίζω είχε εκκλησία αλλά δεν την είδα.
“Συγνώμη, να ρωτήσω κάτι;” είπα όσο πιο διακριτικά μπορούσα.
Ήταν πενήντα χρονών. Μπορεί και σαράντα σε ταλαιπωρημένο. Καραφλίτσα και ρούχα απεριποίητα. Σαν κάτι άστεγους που συνήθως σκοτώνει ο κακός εξωγήινος τρεις-τρεις σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
-Ναι, τι να σας πω;
“Είδα κάνατε τον σταυρό σας. Φαντάζομαι είχε εκκλησία κοντά στον προηγούμενο σταθμό;”
-Ε, πως, πως, βέβαια.
“Δεν την είδα.”
-Είναι. Είναι. Εκεί είναι.
Η διαφορά μεταξύ παιδιού και σκύλου είναι ότι το παιδί μεγαλώνοντας δεν σε ακολουθεί πια στην τουαλέτα. Αυτός ο ταλαίπωρος ήταν πιο πολύ σα σκύλος. Ότι ήταν το παραμύθι που είχε μπει στο μυαλό του στην αρχική του εκπαίδευση, είχε ριζώσει καλά.
“Και αν περάσουμε κάποια εκκλησία που δεν την προσέξετε; Είναι αμαρτία;”
Μπουρδουκλώθηκε. Αγχώθηκε. Φαινόταν στη φωνή μου ότι δεν ήθελα να τον κοροϊδέψω. Πραγματικά ήθελα μόνο να καταλάβω πως το σκέφτεται. Είναι υποχρέωση; Θα πάρει πόντους για τον Παράδεισο; Έβγαλα το κινητό μου, άνοιξα Google Maps και του έδειξα τη μπλε κουκίδα.
“Αυτό είμαστε εμείς. Και….αυτό εδώ είναι μια εκκλησία. Μπορείτε να το κάνετε κι εσείς. Android είναι το κινητό σας αν είδα καλά. Ή μπορείτε απλά να το δείτε μια φορά από το σπίτι για την διαδρομή αυτή και να τα ξέρετε για άλλη φορά.”
Δεν το κατάλαβε. Είχα κάνει μια τρύπα στο νερό. Ούτε καν. Είναι σαν να περπάτησα πάνω σε καρπούζι και να του είπα ότι είμαι ο Χριστός γιατί τα καρπούζια είναι 99.9% νερό. Ένιωθα απαίσια. Να ήταν καμιά βλαμμένη θεούσα θα ήταν καλύτερα. Θα έκανα χιούμορ διακριτικά. Αυτές τα αυτιά τα έχουν μόνο διακοσμητικά, για να κρεμάνε τα μεγάλα φτηνοσκουλαρίκια τους, όχι για να ακούνε ή να μαθαίνουνε. Σαν κάτι άρθρα που γράφω κι ανεβάζω link αλλά μετά δεν τα πατάει κανείς.
Στο τηλέφωνο είδα τον χάρτη και πλησιάζαμε μια εκκλησία. Δεν είπα τίποτα. Δεν άλλαξα καν έκφραση. Έκανα ότι σκεφτόμουν. Ο κύριος δεν έκανε τον σταυρό του γιατί δεν την ήξερε. Ή μπορεί γιατί ντρεπόταν πια μετά από όλα αυτά που είχα κάνει. Είχα πια μπερδευτεί τελείως κι εγώ. Έκανα τον σταυρό μου. Έτσι, χωρίς εκκλησία. Με κοίταξε. Χαμογέλασε.
-Για την προηγούμενη που δεν φαίνεται έκανες τον σταυρό σου παιδάκι μου;
Διαβάστε εδώ τι έμαθα από σπόντα για το ξεμάτιασμα και την εποχικότητά του.
