Έχω τρία παιδιά. Όταν μου λέει κάποιος “ε, αυτό είναι το αγαπημένο σου” πραγματικά δεν τους καταλαβαίνω. Όχι από κάποια σοφία αλά Σολομώντα αλλά επειδή απλούστατα δεν καταλαβαίνω την έννοια τέτοιας εύνοιας. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι στο οποίο απλά δεν υπήρχε. Ακόμα και τώρα δεν υπάρχει. Και όπως η αδικία στο Κράτος είναι κολλητική, η δικαιοσύνη τελικά είναι ακόμα πιο έντονη σε επίδραση αν την ζήσεις μια φορά.
Σήμερα επισκέφτηκα τους γονείς μου. Το ίδιο έκαναν δύο αδέλφια μου με μια συλλογή παιδιών μας ο καθένας. Κάποια στιγμή πριν φύγει ο ένας μου αδελφός, ο πατέρας μου του θύμισε να πάρει από την κουζίνα διάφορα καλούδια. Είναι παραγωγικοί οι άτιμοι και είτε είναι φρέσκα λαχανικά από το μποστάνι, ή κρέας από το γουρούνι ή τυρί από γάλα της κατσίκας του ή φρέσκο ψωμί που φτιάχνει πολύ καλά, φεύγουμε πάντα φορτωμένοι.
“Αυγά” είπε ο αδελφός μου. “Αυγά θέλουμε κυρίως.” Ο πατέρας μου απάντησε απολογητικά. “Μόλις πήρα κι άλλες κότες όμως” προσέθεσε. Δεν έδωσα άλλη σημασία και επιστρέψαμε στις δουλειές του κήπου και τα παιδιά στο τραμπολίνο. Φεύγοντας άρπαξα από το ράφι που έχουν για αυτή την δουλειά, μια σακούλα που ήταν για εμένα. Κάτι ρούχα είδα, από αυτά που ξεχνάμε εκεί συχνά.
Φτάνοντας σπίτι άνοιξα την σακούλα και μέσα στα ρούχα βρήκα ψωμί. Και αυγά! Και αμέσως ένιωσα άσχημα που δεν τα είχε ο αδελφός μου που τα είχε ζητήσει άρα τα χρειαζόταν πιο πολύ από εμένα. Αλλά γιατί δεν είπε τίποτα ο πατέρας μου; Γιατί έδωσε σε εμένα αυγά και όχι στον άλλον;
Όσο τάιζα τα παιδιά και ετοιμάζονταν για ύπνο το ερώτημα με βασάνιζε. Είναι δυνατόν να είχε δείξει εύνοια για κάποιο λόγο σε εμένα; Αλλά γιατί; Από όπου κι αν το έπιανα όμως ήταν αδιέξοδο. Ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν έχουν αδικήσει κάποιον. Η μόνη λογική εξήγηση ήταν ότι η μητέρα μου τα είχε βάλει στην σακούλα για εμένα από πριν και τα είχε ξεχάσει.
Δεν έχει νόημα να την ρωτήσω. Θα ήταν σαν να χαλάω την μαγεία. Ξέρω προκαταβολικά ότι αν δεν έγινε έτσι κατά λάθος, θα έχει κάποιο σκεπτικό τόσο στέρεο ώστε να καθιστά ακόμα και την ερώτηση διαβρωτική στην αίσθηση της δικαιοσύνης. Μπορεί να έχει κρατήσει μακροπρόθεσμα λογαριασμό των αυγών που παίρνει ο καθένας. Ή – πιο πιθανό – να έχει μια αρκετά καλή φυσική αίσθηση της ισορροπίας και σε αυτό το θέμα.
Η δικαιοσύνη τελικά είναι ασύλληπτα δύσκολη έννοια και εξωφρενικά απλή όταν πηγάζει από την ειλικρίνεια και την αγάπη .
