Στη σειρά επεισοδίων με τίτλο “παραμύθια Ελλήνων”, ας πιάσουμε επιτέλους και το θέμα του τουρισμού. Καθότι οι πιο πολλοί πλέον δεν μιλάνε για κοιτάσματα πετρελαίου ευτυχώς και με το ραδώνιο κάτι τρελοί μόνο σε blog που και που. Η Ελλάδα ναι μεν δεν έχει βιομηχανία, οκ, διώχνει τις επιχειρήσεις ΑΛΛΑ….έχουμε τουρισμό λέει. Μετά τσαμπουνάνε και νούμερα μεγάλα και εντυπωσιακά. Άνθρωποι που θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα.
Ο τουρισμός δεν είναι φιλοξενία. Φιλοξενία είναι κάτι που κάνεις αραιά και που σε γνωστούς και φίλους. Δεν μπορείς να “φιλοξενείς” εκατό Σουηδούς κάθε χρόνο. Είναι πελάτες. Ψωνίζουν υπηρεσίες. Αλλά ας πιάσουμε το εθνικό μας παραμύθι ότι τάχα μου είμαστε οι πιο φιλόξενοι, οι μόνοι φιλόξενοι και σε αυτό βέβαια οι καλύτεροι στον κόσμο. Πως ακριβώς το εκδηλώνουμε;
Είμαι για λίγες ώρες ακόμα σε μια μεγάλη πόλη του προηγμένου κόσμου. Δεν είναι ο τουρισμός Νο1 προτεραιότητα, βγάζουν λεφτά από την τεχνολογία κυρίως εδώ. Παρόλα αυτά είναι εξαιρετικά πιο φιλόξενοι από ότι στην Ελλάδα. Γιατί είναι ευγενικοί άνθρωποι και πολιτισμένοι. Πας στο σουπερμάρκετ, ρωτάς κάτι και ο υπάλληλος κάνει τούμπες να σου το φέρει από το φορτηγό έξω που μόλις παραλαμβάνουν. Στον δρόμο περιμένουν υπομονετικά και χωρίς καθόλου πίεση τα αμάξια στις διαβάσεις πεζών. Οι αστυνόμοι κάνουν πλάκες, σου μιλάνε χωρίς τουπέ. Όλοι σε βοηθάνε με οδηγίες, όλοι έχουν έτοιμο έναν χάρτη, ένα χαρτί να σου σημειώσουν πως να πας. Μεγάλη πόλη κι όμως δεν βιάζονται να σε ξεφορτωθούν. Ο οδηγός του λεωφορείου σταματάει και σε περιμένει, βγαίνει έξω να σου δείξει από που να πάρεις το επόμενο. Για μισό δευτερόλεπτο να φανείς αποπροσανατολισμένος και κάποιος διακριτικά και ευγενικά θα προθυμοποιηθεί από μόνος του να σε βοηθήσει.
Είναι χιλιάδες τα μικρά και καθημερινά. Αυτά δεν διδάσκονται σε σχολές τουρισμού. Δεν μπορεί να έρθει η κόρη σου σπουδαγμένη εις τας Αγγλίας να σου τα διδάξει όταν αναλάβει το ξενοδοχείο. Γιατί δεν είναι για έναν άνθρωπο μόνο. Είναι 
παντού. Εμείς οι πανέξυπνοι παντογνώστες δεν μπορούμε να ρίχνουμε τα μούτρα μας και να εξυπηρετούμε “σαν υπηρέτες” παρά μόνο για λίγη ώρα όταν νομίζουμε ότι μας βλέπουμε. Έχει τεράστια διαφορά. Εδώ δεν είναι δουλοπρεπείς. Νοιάζονται τον συνάνθρωπο στις δημόσιες τους συναναστροφές. Έχει διαφορά. Οι κανόνες για όλους είναι ότι ο πήχης είναι πιο ψηλά. (Βλέπε προηγούμενο άρθρο περί ευνομούμενης πολιτείας)
Ο δεύτερος λόγος που αποκλείεται ποτέ η Ελλάδα να γίνει σοβαρός τουριστικός προορισμός είναι η έλλειψη υποδομών. Ο τουρισμός είναι από τους κλάδους που βασίζονται εκεί. Αν δεν έχεις καλούς δρόμους, αεροδρόμια, δημόσια μέσα, wifi και όλα τα άλλα που έχουν οι άλλοι, ε, απλά είσαι γραφικός. Και ακόμα και η γραφικότητα απαιτεί υποδομές για να συσκευαστεί και να πουληθεί με κέρδος. Από εκεί που έμενα, σήμερα το πρωί έκλεισα λεωφορειάκι για το αεροδρόμιο. 8 δολάρια το τραίνο, 11 αυτό, μου φάνηκε καλή εναλλακτική. 14 δολλάρια κανονική τιμή, 11 αν το κλείσεις από τη ρεσεψιόν. Ξεκάθαρα πράγματα. “Δώστε μου ένα δολάριο εδώ που σας το κλείσαμε και δίνετε τα άλλα 10 στον οδηγό”. Σκεφτόμουν ο Ελληνάρας πως διάολο το δηλώνουν αυτό το έσοδο στην εφορία; Αλλά τόσο απλό είναι. Αρκεί 
να αφήσεις τους ιδιώτες να γεμίζουν τις τρύπες και να μην τους ξεσκίζεις αλλάζοντας φορολογικό καθεστώς κάθε τρεις μέρες. Υποδομή είναι κι αυτό. Γιατί αλλιώς διαπρέπουν τα λαμόγια και ο πελάτης δεν έχει ιδέα αν πάνε να τον ξεγελάσουν ακόμα κι αν είναι φαινομενικά φτηνή η τιμή.
Αλλά πως να τα μάθουν αυτά οι Έλληνες που ασχολούνται με τον τουρισμό; Εδώ δεν ξέρουν καλά καλά τις περιοχές που υποτίθεται ότι πουλάνε. Πέρυσι στην Νάξο έπιασα κουβέντα με την γυναίκα του ιδιοκτήτη μιας αρκετά μεγάλης μονάδας. Την είχε χτίσει με το εφάπαξ του. Κλασσικά πράγματα. Αλλά ερχόταν η καλή μου και έβγαζα πρόγραμμα τι να της πρωτοδείξω, οπότε ήθελα συμβουλές. Καλοστεκούμενη και αρκετά νέα η κυρία με αποτελείωσε με την ειλικρίνειά της:
“Α, τι να σου πω; Δεν ξέρω τίποτα. Δέκα χρόνια δουλεύουμε εδώ τα δωμάτια, έρχομαι τέλη Ιουνίου, φεύγω τέλη Αυγούστου, δεν έχω πάει πουθενά αλλού.”
Καμία ελπίδα.
