Είδα τον γνωστό μαχητή της ασφάλειας του διαδικτύου Κο Σφακιανάκη στην τηλεόραση να σπέρνει το τρομοκρατικό του μήνυμα: μην αφήνετε τα παιδιά μόνα τους στον υπολογιστή! Σε κάθε γωνιά παραμονεύουν παιδεραστές και ανώμαλοι δολοφόνοι… Μην ανεβάζετε φωτογραφίες των παιδιών σας οπουδήποτε στο διαδίκτυο: χιλιάδες ψυχοπαθείς κάπου στην Ασία “φτιάχνονται” με αυτές και θα έρθουν να τα κλέψουν. Και πολλά αντίστοιχα τα οποία φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση “αυτονόητα σωστά” όμως τροφοδοτούν ψυχώσεις και -όσοι έχουν προδιάθεση- θα καταντήσουν νευρωτικοί.
Άλλο όμως πρέπει να απασχολεί όσους δεν έχουμε χάσει ακόμα την μπάλα. Το ανάποδο πρόβλημα. Πως θα ενθαρρύνουμε τα παιδιά να κάνουν γελοία πράγματα. Να κάνουν λάθη. Να διασκεδάσουν με την ψυχή τους σαν δεκάχρονοι ή και εικοσάχρονοι άνθρωποι χωρίς αναστολές. Που θα φτιάξουμε έναν κυβερνοχώρο στον οποίο μια φωτογραφία κάποιας φυσιολογικά υπερβολικής εφηβικής υπερβολής δεν θα καταστρέψει την καριέρα του δέκα χρόνια αργότερα;
Μεγάλο μέρος του προβλήματος βέβαια είναι ότι δεν έχουμε ωριμάσει ώστε να καταλαβαίνουμε την διαφορά ανάμεσα στα ίδια, τα πολύ καινούργια εργαλεία. Πόσους γνωστούς από δουλειά να έχω “φίλους” στο Facebook; Όταν μιλάμε με κάποιον αυτόματα αλλάζουμε persona, βάζουμε προσωπείο. Είναι φυσιολογικό και άσχετο με την τεχνολογία. Αλλιώς με ξέρει ο πατέρας μου, αλλιώς ο κολλητός μου, αλλιώς τα παιδιά μου. Είναι ανόητο και δείγμα του πρώιμου στάδιου αυτών των κοινωνικών δικτύων το γεγονός ότι μας αναγκάζουν να τα συμπτύξουμε σε ένα και μοναδικό επίσημο δημόσιο πρόσωπο.
ΥΓ Κι εγώ ένοχος τρομολαγνείας, πχ το άρθρο “τι να προσέξετε στην φωτογραφία προφίλ σας” πέφτει στην παγίδα της απόπειρας να συμβιβάσεις όλη σου την ύπαρξη σε ένα τόσο ρηχό και ανόητο προφίλ κοινωνικής δικτύωσης στον κυβερνοχώρο.
Άλλα σχετικά: “Μην το γράψετε αυτό στο Facebook! (Αν αξίζει)” και “Facebook: γιατί πρέπει να λέτε και κάτι για τον εαυτό σας“.
