Το παιχνίδι είναι απλό, αλλά πρέπει να μετράτε μόνοι σας χρόνο. Σε πολυσύχναστη παραλία περιμένετε εκεί λίγο πιο πίσω από την αμμουδιά, στο δρομάκι που πάει προς το πάρκινγκ ή όπου είναι τα αυτοκίνητα. Αργά ή γρήγορα εμφανίζεται γονιός μικρών παιδιών που κουβαλάει ομπρέλες, ψυγείο, φουσκωτή βάρκα και σακίδια με φαγητά. Κρέμονται και δυο πετσέτες κάπου και ίσως έχει φορέσει τα μπρατσάκια για να μην ξαναπηγαίνει στην παραλία. Ε, εκεί ακριβώς αρχίζετε το χρονόμετρο και την κουβέντα:
-Γεια χαρά γείτονα!
Σε κοιτάει από κάτω από τα δυο καπέλα που έχει φορέσει. Ας μην πίεζε την μικρή να το πάρει, καθόλου δεν το έβαλε τελικά η άτιμη.
“Σας…σας ξέρω;”
-Α, έλα τώρα.
“Δ…δεν…”
-Ντεν, ντεν….ντεσπασίτο μάγκα! Justin Bieber θα τραγουδάμε τώρα που βρεθήκαμε;
Κάπου εδώ αρχίζει και φαίνεται η ένταση στα χέρια του τα οποία θέλουν να αφήσουν το ψυγείο αλλά ξέρουν ότι αν το αφήσουν μετά δεν θα μπορούν να ξαναφορτωθούν τόσο επιστημονικά όλα αυτά που σαμαρώθηκε ο ήρωας. Θα μείνουν στην μέση του πουθενά τα μισά, θα τα πάρει κανείς και θα ακούσει την γκρίνια του αιώνα μετά.
“Καλά”. Πήγε να το μαζέψει. “Χάρηκα, τα λέμε.”
-Τι έτσι; Έτσι ξερά με χαιρετάς; Πότε θα ξαναβρεθούμε να πιούμε μια μπυρίτσα όπως παλιά;
“Ναι βέβαια. Πέρνα όποτε θες γείτονα!”
Α, είναι καλός αυτός. Το γύρισε σε αντεπίθεση απευθείας. Ανεβάζω κι εγώ.
-Ξέρεις ήρθα με το λεωφορείο και τώρα θα αργήσει το επόμενο. Να έρθω μαζί σας στο αμάξι σας;
Βγήκε από το τσιμεντένιο μονοπατάκι και πέρασε δίπλα μου αποφασιστικά. Μάλλον το παράκανα. Βγάζω το κινητό, σταματάω το χρονόμετρο. Ούτε δύο λεπτά δεν τον κράτησα.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης κάνει τέτοια κοινωνικά πειράματα για το καλό της ανθρωπότητας. Μερικές φορές τα γράφει και εδώ για να μαθαίνετε. Αν γίνει Ολυμπιακό άθλημα πάντως, σημειώστε την ημερομηνία της ανάρτησης για να ζητήσει δικαιώματα. Δεν βλέπει Ολυμπιακούς και δεν θα το πάρει πρέφα αλλιώς.
