Δεν είμαι επαγγελματίας στον χώρο των εκδόσεων. Ούτε συγγραφέας. Σπάνια αγοράζω βιβλία από βιβλιοπωλείο. Δεν έχω γράψει ακόμα ούτε μια κριτική στο Bookia και σπάνια έχω κάνει οπουδήποτε. Αλλά διαβάζω πολύ. Και είμαι ίσως ο πιο κατάλληλος να πω στα ίσια κάποια πράγματα που δεν θέλετε να ακούσετε:
- Οι εκδοτικοί οίκοι στην Ελλάδα είναι για τα μπάζα. Οικογενειακές επιχειρήσεις κολλημένες σε νοοτροπία τρεις δεκαετίες πίσω. Ναι, ακόμα. Μην ξεγελιέστε από τις τάχα μου δήθεν καινοτομίες τους. Ένας γέρος και το “δυναμικό” παιδί του που έχει φτάσει πια 50 χρονών κι αυτό, δεν είναι μοντέλο επιχειρηματικότητας Καπελώνουν κάθε δυναμική ιδέα και κάνουν κουμάντο…από το λογιστήριο. Ξεζουμίζουν τους καλλιτέχνες και τους συγγραφείς φερόμενοι σαν νταβατζήδες.
- Οι συγγραφείς στην Ελλάδα είναι τεμπέληδες. Κουλτουριάρηδες του καναπέ, πλουσιόπαιδα, άλλος γράφει για να πηδάει πιο πολλές γκόμενες, άλλη γράφει για να ταίζει το τεράστιο Εγώ της. Δεν δέχονται κριτική, δεν δέχονται παρεμβάσεις, δεν ξέρουν τι θα πει συνεργασία και δεν έχουν ιδέα τι θέλει η αγορά. Νομίζουν ότι ζούνε στο Παρίσι το ‘60 και τους αδικεί το Σύμπαν διαρκώς.
- Οι αναγνώστες στην Ελλάδα είμαστε γελοίοι. Άλλη αγοράζει βίπερ με διακόσμηση ιστορικότητας, άλλος φανφαρόζικες ψευτοφιλοσοφίες ντυμένες με ότι είναι της μόδας σε λεξιλόγιο και αναφορές. Σαν τα γίδια πρέπει να ξέρουμε τα “hot βιβλία που συζητάνε όλοι” κι ας μην μας αρέσουν. Να τα πάρουμε έτσι, για να πούμε στο Κολωνάκι και στο Μέγαρο την άποψή μας. Εμάς περίμεναν όλοι.
Αφού λοιπόν σας τσάτισα επαρκώς και ετοιμάζεστε να γράψετε στα σχόλια τις εξαιρέσεις και τις αντιρρήσεις, ας δούμε λίγο πιο σφαιρικά το θέμα. Σε όλο τον κόσμο οι αλλαγές στο βιβλίο συζητούνται εδώ και πολλά χρόνια. Κλείνουν μεγάλες εταιρείες που έγραψαν ιστορία. Άλλες καταφέρνουν να μεταλλαχθούν. Είναι προφανές ότι δεν έχουμε καν κοινό λεξιλόγιο για να συζητήσουμε το θέμα. Πρώτα από όλα, πρέπει να 
συμφωνήσουμε το “θέμα”. Σε αυτό το άρθρο αναλύω κάποιους πιθανούς άξονες. Ο όρος “βιβλίο” σχεδόν δεν έχει πια νόημα. Είναι πολλά τα θέματα διανομής, κατασκευής και χρήσης των λέξεων που γράφονται. Μετά πρέπει να βγάλουμε άκρη με τα κόστη που σχετίζονται με ένα γραπτό. Εδώ κάποιες παλιότερες σκέψεις μου όταν είχε ξαναγίνει το θέμα με την ενιαία τιμή βιβλίου. Πολλά παραμύθια και πολλές στρεβλώσεις σε όλο το κύκλωμα παρατηρώ. Μόνο αν τις δούμε αντικειμενικά θα μπορέσουμε μετά να ορίσουμε το δημόσιο συμφέρον για τα θέματα βιβλίου. Τι ρόλο θα παίζουν οι δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες, τα σχολικά βιβλία ή άλλα δημόσια έγγραφα και κανάλια επικοινωνίας σε σχέση με τους δημιουργούς υλικού.
Πωπώ….το έμπλεξα το θέμα, ε; Έτσι είναι όμως. Δεν υπάρχει “το Βιβλίο”, κάπου από μόνο του. Εγώ ο εκνευριστικός παρατηρητής έχω δικαίωμα γνώμης και επηρεάζω τις εξελίξεις. Σε κάθε εκδήλωση αρπαχτής παιδικού βιβλίου και βλακώδες marketing γύρω από αυτό, θα είμαι εκεί να σας κάνω χαλάστρα. Έχετε δικαίωμα να πλασάρετε σαβούρα, έχω υποχρέωση να σας κάνω δημόσια επίθεση για αυτό. Μείνετε συντονισμένοι, θα γελάσουμε… ; )
