Η σχέση μας είναι ισότιμη. Εγώ φέρνω την σταθερότητα, τα λεφτά και το χιούμορ.
Κι αυτή τις μουνόψειρες.
Τέτοια εποχή το καλοκαίρι οι γείτονές μας είναι από τους λίγους που χαίρονται τον καύσωνα γιατί βγάζει τα σκουπίδια φορώντας μόνο την κιλότα της. Είναι και ξεχειλωμένη κιλότα, φαίνονται όλα βασικά επειδή πλακωνόμαστε κάθε φορά ποιος θα βγάλει τα σκουπίδια και πάντα χάνει. H βόλτα της για τα σκουπίδια είναι σαν τα προκαταρκτικά μας, μοστράρει την πραμάτια σε όλη τη γειτονιά γιατί φτιάχνεται και γυρνώντας με ξεσκίζει στο σεξ.
Μερικές φορές απειλεί ότι δεν θα γυρίσει, ότι θα συνεχίσει να περπατάει μετά τα σκουπίδια. Αλλά έχω βρει το κόλπο. Δίνω στον μικρό όλους τους μαρκαδόρους του, με βγαλμένα τα καπάκια και τον βάζω στο παράθυρο. Ντοπαρισμένος ΑνατολικοΓερμανός σπρίντερ θα έμενε 20 μέτρα πίσω αν την παράβγαινε. Το μειονέκτημα είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μου κάθεται αμέσως γιατί ακούμε το κήρυγμα πρώτα. Σήμερα την γλίτωσα γιατί γκούγκλαρα “πως να βγάλω μαρκαδόρο από…” και μου συμπλήρωσε αυτόματα τα τρία μέρη που είχε ήδη λερώσει το κωλόπαιδο. Ισχυρίστηκα ότι είναι φυσιολογικό βάση στατιστικών στοιχείων της μηχανής αναζήτησης.
Έχει τον τρόπο της η γυναίκα μου, να τα λέμε κι αυτά. Μια μέρα το τηλεκοντρόλ δεν δούλευε με τίποτα, άλλαξα μπαταρίες, το καθάρισα, όλα τα δοκίμασα, τζίφος. Το αρπάζει και το κοπάνησε δυνατά με τον τρόπο της, το καημένο όχι μόνο βρήκε μόνο του μια καλή σειρά στο Netflix αλλά έβγαλε μήνυμα ότι πάει για αναβάθμιση και νομίζω ότι θέλει και να σπουδάσει τώρα στο πανεπιστήμιο.
Μια άλλη μέρα πήραν οι νοικάρηδες από ένα μικρό διαμέρισμα που έχει στο κέντρο και παραπονέθηκαν ότι χάλασε το καζανάκι και απαντάει “μάλλον δεν το είδατε καλά, εγώ θυμάμαι πριν τρία χρόνια που το χρησιμοποίησα μια χαρά ήταν.” Και δεν το έκλεισε αμέσως μόνο και μόνο για να ευχαριστηθεί ότι έμειναν άναυδοι. Όταν την πρωτογνώρισα, χαριτολογώντας, σαν καμάκι στο μπαρ βασικά, την ρώτησα “καλά, πως μια τέτοια θεογκόμενα είσαι χωρίς σύντροφο;” και με έβαλε κάτω δυο ώρες να μου εξηγεί όλα της τα κουσούρια. Δεν τα άκουσα βέβαια γιατί κοιτούσα το ντεκολτέ της. Μάλλον το είχε υπολογίσει γιατί τώρα πάντα μου λέει “α, εγώ στα είπα από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε αυτά!”
Μερικές φορές νιώθω σαν τον γιό μου που έβλεπε καταδύσεις στους Ολυμπιακούς, χειροκρότησε τρελά έναν που έπεσε και πετάχτηκαν παντού νερά. Ήρθε η βαθμολογία, πάτωσε ο καημένος. “Μαλακία οι Ολυμπιακοί” απεφάνθη ο μικρός λάτρης της νερόβομβας και άλλαξε κανάλι αλλά το τηλεκοντρόλ δεν είχε συνέλθει ακόμα από την σφαλιάρα που του είχε ρίξει η γυναίκα μου και αυτόματα γύρισε σε ντοκιμαντέρ. Πήγα να το αλλάξω με το ζόρι από τα κουμπιά στο πλάι της τηλεόρασης αλλά με πήρε πρέφα και φώναξε από την κουζίνα:
“Αλέκο, άστο, έχει τεστ στην Ιστορία αύριο!”
Όλο με το παρελθόν ασχολούμαστε. Κι όποιος ηλίθιος ξαναπεί ότι μπορείς να φας όσο καρπούζι θέλεις επειδή “ε, βασικά νερό είναι”, να πάει να κάνει ντους με ζεστά καρπούζια. H ζωή είναι μικρή. Μην περιμένεις. Ας σκοτώνουμε τους μαλάκες όπου τους βρίσκουμε.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης δυστυχώς μάλλον όλα αυτά τα γράφει από εμπειρία. Οπότε δεν ξέρω αν είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή ΜεξικανοΠόντιος λογοτέχνης ή απλά ντοκιμαντερίστας με πληκτρολόγιο.