Κι οι τέσσερις μαζί δεν έφταναν τα πενήντα χρόνια. Πραγματικά χαμίνια της Θεσσαλονίκης, πονηρά, ξεδιάντροπα, τρυφερά και τρελούτσικα, γνωρίζονταν από πάντα κι αγαπιόνταν σαν αδέρφια… Σαν αδέρφια;… Ε, όχι κι εντελώς, γιατί αν τα τρία αγόρια αγαπιόνταν σαν αδέρφια, η αγάπη τους για την Αρτέμη δεν είχε τίποτα το αδερφικό. Χωρίς να τ’ομολογούν, καθένα από τ’ αγόρια ήταν ερωτευμένο μαζί της. Μα όπως ερωτεύεται κανείς στα έντεκά του χρόνια, αθώα, αγνοώντας την αψάδα του έρωτα… Μπορεί μια μέρα η Αρτέμη ν’ ανήκε σ’ ένα ν απ’ αυτούς, ή μπορεί να διάλεγε κάποιον άλλον… Και στις δυο περιπτώσεις, η ομάδα τους θα διαλυόταν και θα ’παίρνε τέλος η παιδική τους ζωή. Γιατί η Αρτέμη ήταν η ψυχή της ομάδας, το τσιμέντο που τη στέριωνε. Και μόνο η παρουσία της εξηγούσε το πώς δεν είχαν κιόλας συγκρουστεί αυτές οι τόσο διαφορετικές προσωπικότητες. Ζούσαν δίχως να το ξέρουν μια στιγμή μαγική, μια χρυσή εποχή. #500px

Photo
© 2024 - All rights reserved - αν θέλετε να κλέψετε, πείτε μου να συνεννοηθούμε
Go to top