Μια από τις αγαπημένες μου γωνιές στο δασικό χωριό είναι η θέα από το εστιατόριο.
Έχεις πιάτο όλη την μαγική κοιλάδα του Άραχθου και σε καλή μέρα νομίζεις ότι βλέπεις την θάλασσα προς Άρτα. Συχνά έχει λίγα σύννεφα κάπου εκεί κάτω, έτσι για …γαρνιτούρα. Αν πρόβαλλε το κεφάλι κάποιου δεινόσαυρου κάπου στο τοπίο δεν θα μου έκανε εντύπωση. Η πανάρχαια δύναμη της εικόνας είναι επιβλητική.
Ότι ώρα και να κοιτάξω προς τα εκεί μου κόβει την ανάσα. Το πρωί καθώς κάπου στο βάθος φαίνονται αραιά αυτοκίνητα στον δρόμο από την άλλη μεριά του βουνού και η κοιλάδα ξυπνάει. Το μεσημέρι με ένα ελαφρύ αεράκι τόσο φρέσκο που λες να το κόψεις φέτες σαν συνοδευτικό στην χορτόπιτα. Και βέβαια το σούρουπο που όλο μετατρέπεται σε …θρησκευτική μεταφυσική εκκλησία επικοινωνίας με το Άλλο.
Η θέα το βράδυ είναι εντυπωσιακά δυναμική. Είτε με φεγγάρι και αυτά τα παιχνιδιάρικα σύννεφα που σχηματίζονται και εξαφανίζονται τόσο γρήγορα γύρω του ή με σκοτάδι. Που όμως δεν είναι σκοτάδι γιατί φωτίζουν τα βουνά γύρω και όταν κοιτάξεις προς τα κάτω ξεδιπλώνεται όλη η φλύαρη σύγχρονη πραγματικότητα. Αλλά από μακριά, έτσι όπως πρέπει για να στοχαστείς καλύτερα…
