Είναι πολλές οι βλακείες που ακούς. Οι χειρότερες είναι αυτές που έχουν περάσει πια στο συλλογικό ασυνείδητο. Επειδή ακόμα κι αν έχουν πολλή αλήθεια, όταν γίνονται κανόνας χάνουν την όποια πρακτική αξία τους. Αυτό με τους πρώην είναι από τα χειρότερα.
Παντρεμένοι αλήθεια το τηρούσατε; Δηλαδή αν 2, 3, 5 χρόνια έτσι κι αλλιώς ρίχνατε τις κακιούλες σας, τώρα ξαφνικά με το διαζύγιο θα αγιάσετε ξαφνικά; Αν δεν το πείτε, αλλά ολόκληρο το σώμα σας δείχνει απέχθεια, μίσος ή υποτίμηση είναι καλύτερα; Τα παιδιά δεν το καταλαβαίνουν έτσι κι αλλιώς;
Όπως σοφά μου είπε η καλή μου όταν της είπα ότι θα γράψω αυτό το κείμενο, συνήθως όσοι λένε “μην κακολογείς τον/την πρώην στα παιδιά” είναι οι χειρότεροι. Κακολογούν έμμεσα, με υπονοούμενα, αφήνουν να ακούνε τα παιδιά και καλά κατά λάθος ενώ τον θάβουν στην κολλητή τους στο τηλέφωνο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που πάνε από την μια υπερβολή στην άλλη. Από άγια και “η καλύτερη γυναίκα στον κόσμο” γίνεται ακαριαία πουτάνα, άχρηστη μάνα και ύπουλο σκουλήκι.
Εκ των πραγμάτων, όσοι είναι καλοί να ελέγχουν την συμπεριφορά τους, οι πιο χειριστικοί είναι που το λένε. Γιατί ξέρουν ότι μπορούν να υποκρίνονται εκεί που θα χρειαστεί για να δημιουργήσουν αυτήν την εντύπωση. Βροντοφωνάζουν σπαραχτικά ότι “εγώ, εγώ (μικρό κενό για έμφαση και συναίσθημα) εγώ όσα κι αν μου έκανε δεν είπα ΠΟΤΕ κακό λόγο, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ! Ούτε όταν με χτύπησε, ούτε όταν πλήρωσε μια φορά την διατροφή μεσημέρι αντί για πρωί την 1η του μηνός…” (ακολουθεί θάψιμο πρώην…)
Έχω πραγματικά απορία πως ισχύει αυτός ο κανόνας σε περίπτωση κακοποίησης. “Μπαμπά η μαμά μας πλάκωσε στο ξύλο”. “Α, άκου εδώ παιδάκι μου. Η μαμά σας αγαπάει. Είναι η καλύτερη μαμά!” Και πέρα από το υπερβολικό παράδειγμα, ότι κι αν πει το παιδί αρνητικό για τον/την πρώην, αν είναι αλήθεια, τι θα κάνετε; Προτιμάτε να βγάλετε τρελό το παιδί προκειμένου να τηρήσετε αυτόν τον κανόνα; Να χάσετε εσείς την ειλικρινή επικοινωνία με το παιδί, εσείς που είστε ίσως ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη που εμπιστεύεται αυτό το δύσκολο διάστημα; To παιδί απλά θα καταλάβει ότι δεν έχει νόημα να σας λέει πως νιώθει αν το ακυρώνετε.
Και αφήστε τις σάλτσες. Όταν σου λέει ένα παιδί, ανεξάρτητα από την ηλικία και την ωριμότητά του, τι νιώθει, πως χαλιέται από τον/την πρώην, φροντίστε να είστε εκεί, ειλικρινείς και ανθρώπινοι. Όχι με ηλίθιους κανόνες οποιουδήποτε. Παρ’τε το χαμπάρι. Δεν υπάρχει κανείς στον πλανήτη που ξέρει και αγαπάει το παιδί όσο εσείς. Ότι ηλίθιο σύστημα έχετε για να συνεννοείστε ως τώρα είναι ότι καλύτερο έχετε καταφέρει και είναι το μόνο σύστημα που έχετε. Επιδέχεται πάντα βελτίωσης αλλά όχι με κανόνες τρίτων που δεν ενθαρρύνουν την ειλικρίνεια. Που δεν είναι εσείς.
Ισχύει ότι δεν πρέπει να κακολογείτε τον/την πρώην. Αν έχετε βρει την ισορροπία σας, αν είστε καλά, αν έχετε βρει την αγάπη και έχετε βολέψει την σχέση με τα καλά που είχε και με τα όμορφα που βγήκαν από αυτή (πχ το παιδί!) τότε θα έχετε βρει πραγματικά μέσα σας και το καλό στον/ην πρώην για να εξηγήσετε ειλικρινά στο παιδί πως έγινε ότι έγινε που το χάλασε. Δεν θα κακολογείτε επειδή θα καταλαβαίνετε.
Η γρήγορη προσβολή πρώην είναι τεμπελιά. Είναι έλλειψη υπομονής, κούραση, συναισθηματική τεμπελιά. Δεν έχουμε καμία υποχρέωση να είμαστε υπεράνθρωποι 24 ώρες το 24ωρο, πόσο μάλλον σε ένα διαζύγιο. Θα σας ξεφύγει. Κι αυτό μάθημα για κάθε παιδί και για όσους γονείς νομίζουν ότι είναι τέλειοι. Ναι, στοχεύουμε να μην κακολογούμε τον/την πρώην αλλά όχι έτσι χαζά και επιδερμικά. Μην βάζετε τον πήχη εκεί που δεν φτάνετε ποτέ γιατί το παιδί απλά θα μάθει ότι όλοι περνάμε από κάτω.
