Το σπίτι μου τυχαίνει να είναι εκατό μέτρα από αυτό των γονιών του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Κατηφόριζα να δω το βαφτιστήρι μου μια μέρα στην οδό Ολύμπου που μένουν κι αυτοί. Ξαφνικά ανοίγει η εξώπορτα και ο Αλέξης Τσίπρας, ολοζώντανος, σχεδόν έπεσε πάνω μου.
-Καλημέρα! Του είπα. Δεν ήταν υπερβολή, εγώ όλους τους χαιρετάω στον δρόμο έτσι κι αλλιώς.
Χαμογέλασε αυτό το μισό χαμόγελο που κάνει με το μισό του στόμα, φώτισαν τα μάτια του σαγηνευτικά και μου ανταπόδωσε τον χαιρετισμό.
-Πάω βόλτα, θέλεις να έρθεις;
Νομίζω ότι είχε βαρεθεί να κάθεται να πίνει καφέ με τους γονείς του.
“Καλή ιδέα. Θα με κυνηγάνε οι παπαράτσι στην παραλία να αποδείξουν ότι έχω παχύνει σε λίγο.”
Γελάσαμε και οι δυο. Αρχίσαμε στον κατήφορο. Με άφησε να του υποδείξω εγώ διαδρομή. Φαινόταν σκεπτικός οπότε άνοιξα εγώ την κουβέντα.
– Αλέξη αν βγει ΣΥΡΙΖΑ θα έχουμε όλοι λεφτά όπως παλιά;
“Ε, βέβαια. Στον σοσιαλισμό της Αριστεράς κάποιοι θα έχουν και κάποιοι δεν θα έχουν.”
Μπερδεύτηκα. Το κατάλαβε και συνέχισε με εξηγήσεις.
“Το κόλπο είναι γίνουμε σοσιαλιστική χώρα αλλά να συνεχίσουμε να έχουμε σχέσεις με καπιταλιστικές χώρες που θα μας δανείζουν. Εκεί απέτυχε η Αργεντινή, εκεί θα αποτύχουν και άλλες χώρες στη Νότια Αμερική γιατί δεν το χειρίστηκαν σωστά. Φοράνε ανόητες στρατιωτικές στολές, σνιφάρουν πολύ κόκα και το χάνουν το μπαλάκι. Αλλά εγώ δεν θα αποτύχω.”
-Εντυπωσιακή αυτοπεποίθηση! Αλλά μπορεί να είναι μόνιμη μια τέτοια κατάσταση μακροπρόθεσμα;
“Όχι βέβαια! Θα έχουμε μονίμως περιστασιακές ελλείψεις.”
-Δεν καταλαβαίνω πως ακριβώς είναι σοσιαλισμός αυτό όμως.
“Άκου εδώ”. Ο Αλέξης πήρε διδακτικό ύφος αλλά ήταν εμφανές ότι κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια να θυμηθεί κάτι για να μου το πει όπως του το είχαν πει. Τελικά του ήρθε. “Στον καπιταλισμό ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τον συνάνθρωπό του!”
-Ενώ στον σοσιαλισμό;
“Στον σοσιαλισμό γίνεται ακριβώς το ανάποδο!”
Δεν είχα λόγια. Στρίψαμε στον ανήφορο γιατί είχαμε φύγει μακριά και κάπως έπρεπε να κάνω κυκλική την διαδρομή. Όσο κυκλικό ήταν το τελευταίο του επιχείρημα.
-Ρε Αλέξη σοβαρά τώρα. Όλο ζητάς κι άλλες παροχές. Δεν θα σε ρωτήσω που θα βρεις τα λεφτά. Θα σε ρωτήσω αν ένας μισθωτός θα τα βγάζει πέρα καλύτερα αν εκλεγεί ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.
“Μα, ο μισθωτός δεν πρέπει να τα βγάζει πέρα με τον μισθό του!” Γέλασε σχεδόν δυνατά μαζί μου. “Πρέπει να έχει τόσα έξτρα από τόσες διαφορετικές μεριές ώστε να μην καταλαβαίνει καν αν τα βγάζει πέρα! Δεν του δίνεις λεφτά, αυτά είναι εύκολα συγκρίσιμα. Μια του δίνεις φρούτα, μια επίδομα για γάλα, λίγους μήνες επίδομα για διακοπές….να νιώθει το Κράτος σαν τον Αη Βασίλη ένα πράγμα!”
Προσπαθούσα να το καταλάβω. Με είδε ζορισμένο και συνέχισε:
“Πολλοί όταν αρχίζουν ένα παραμύθι λένε ‘μια φορά κι έναν καιρό’. Εγώ λέω ‘όταν γίνουν όλα αυτά σε λίγο καιρό’….”
Με βοήθησε πράγματι. Ο άνθρωπος ζει το παραμύθι του. Ξαναέστριψα δεξιά να τον γυρίσω μια ώρα αρχύτερα.
-Και πως θα επιβάλεις στην κοινωνία τόσο μεγάλες αλλαγές; Με την αστυνομία;
“Στον πραγματικό σοσιαλισμό δεν χρειάζεται αστυνομία. Οι άνθρωποι βάζουν μόνοι τους χειροπέδες όταν χρειάζεται.”
Ήταν εμφανές ότι είχαμε φτάσει σε επίπεδα Θιβετιανού διαλογισμού ή – χειρότερα – θα διάβαζε τον Αλχημιστή στην παραλία μάλλον. Συγκεντρώθηκα στην διαδρομή και γρήγορα φτάσαμε εκεί που αρχίσαμε. Οι μπράβοι του αγκομαχούσαν από πίσω μας αλλά ο ένας πρόλαβε να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου. Ο Τσίπρας γύρισε πριν μπει και με κοίταξε:
“Ξέρεις, χρειάζομαι ανθρώπους σαν κι εσένα στο Κόμμα.” Προφανώς ένιωθε άβολα, φαντάζομαι συνήθως οι άλλοι του ζητάνε θέσεις, δεν τις προτείνει ο ίδιος. Δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω, δεν θα καταλάβει άλλωστε ότι κι αν του πω. Χαμογέλασα με αγάπη:
– Το ξέρω Αλέξη μου, το ξέρω.
ΥΓ Η συνέντευξη έγινε πραγματικά όσο έχει γίνει ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Αν γίνει ποτέ κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ να μου τρυπήσετε το επίδομα ανεργίας.
