Όταν γίνεται σεισμός και πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι κάπου, όλοι νιώθουν την ανάγκη να αρχίσουν έτσι την εξιστόρησή τους. “Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες….” Πριν πέσει η ατομική βόμβα το ίδιο. Οι λουόμενοι που χάθηκαν με το τσουνάμι “βγήκαν στην παραλία όπως έκαναν κάθε μέρα”. Αυτές οι μέρες που είναι “σαν όλες τις άλλες μέρες” τελικά είναι ύπουλες.
Το ίδιο και ο “νορμάλ άνθρωπος”. Αυτουνού που βρήκανε τριάντα πτώματα στον κήπο. “Ήταν ένας κανονικός γείτονας” λένε όλοι μετά στις συνεντεύξεις. Ο άλλος που μπούκαρε στο σχολείο και καθάρισε τριάντα παιδιά; Κι αυτός “ένας απλός άνθρωπος, σαν συνάδελφος τυπικότατος” ή κάτι αντίστοιχο. Στατιστικά μιλώντας, καλύτερα να αποφεύγουμε τους κανονικούς ανθρώπους μάλλον.
Δεν είναι απαισιόδοξα όλα αυτά. Ίσα ίσα. Εκείνος ο “φυσιολογικός” άνθρωπος που βαριέσαι να δεις μπορεί να είναι ο καλύτερος νέος φίλος με ενδιαφέρον ή το τρελό αμόρε. Σήμερα, αυτή η μέρα “σαν όλες τις άλλες” μπορεί εύκολα να γίνει η πιο ιδιαίτερη μέρα της ζωής σου.
