Ενώ συνεχίζεται η δίκαιη μάχη των απλών ποδηλατών με το μετρό (τα σπαστά βέβαια δεν έχουν κανένα πρόβλημα) να πούμε έναν καλό λόγο για τα ΚΤΕΛ. Σε όσα ταξίδια έχω κάνει δέχονται με χαρά και αγάπη το σπαστό μου ποδήλατο. Όχι μόνο δεν έχω ακούσει γκρίνια αλλά ίσα ίσα που πολλοί οδηγοί και άνθρωποι που τακτοποιούν τα μπαγκάζια δείχνουν ιδιαίτερη προσοχή στην τοποθέτησή του στις αποσκευές μην και πάθει τίποτα. (Σιγά μην πάθει!)
Σε λεωφορεία αστικά έχει τύχει λίγες φορές να το βάλω. Σε καμιά ντουζίνα μετακινήσεις μόνο μια φορά ο οδηγός κάτι γκρίνιαξε αλλά το ξέχασε και αυτός μετά από λίγο. Προχθές είχα σταματήσει να φάω κάτι (ωραίο το ποδήλατο αλλά πρέπει να γεμίζεις συχνά το ντεπόζιτο!) και ερχόταν το λεωφορείο. Ήμουν και πτώμα, του κάνω σήμα. Δεν ανοίγει την πόρτα. Διπλώνω ποδήλατο, την ανοίγει. Μου είπε ότι κανονικά έπρεπε να το έχω στη θήκη. Του έδειξα το άδειο λεωφορείο. Συνεννοηθήκαμε.
Ο συνδυασμός ΚΤΕΛ και σπαστό ποδήλατο είναι ιδανικός για πάμπολλες μετακινήσεις. Γλιτώνεις το ταξί ή τα πολλαπλά μέσα μεταφοράς από την μία ή και τις δυο μεριές του ταξιδιού, πόσο μάλλον που δεν αγγαρεύεις κάποιον γνωστό να σε μαζέψει μέσα στον χαμό του σταθμού υπεραστικών λεωφορείων.
