Όπως είχα προβλέψει και όπως γίνεται πάντα στην Ελλάδα, οι εκλογές είναι περίπτωση…σεξ στα γρήγορα. (“Wham, bam, thank you mam” λένε οι Άγγλοι.) Δυο εβδομάδες πριν την κάλπη ουσιαστικά δίνονται τα brief και πιάνουν δουλειά όλοι. Ναι, δεν δουλεύει πια, το ξέρω. Τους τα είπα μόλις τέλειωσαν οι δημοτικές εκλογές. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας καταιγισμός.
Το διπλανό δείγμα είναι αυτό που βλέπω όταν μπαίνω στο Facebook. Αν πατήσω “refresh” θα δω μάλλον τον Αντώνη Σαμαρά (σε σχέση με τα 50 εκατομμύρια που μοίρασαν για τις εκλογές, ε, να μην δώσουμε και κάτι ψιλά εδώ να το κλείσουμε το μαγαζί;) ή κάποιον άλλο πολιτικό. Είτε λόγω κεντρικού σχεδιασμού ή επειδή κάποιος υποψήφιος σκέφτηκε να το κάνει μόνος του.
Οπότε τι να κάνει ένας άνθρωπος που θέλει να προωθήσει την επιχείρηση ή τα προϊόντα του τέτοιες μέρες; Το αφήνουμε και πάμε για άλλα;
Δυο σημερινά άρθρα φωτίζουν το θέμα με γλαφυρό τρόπο. Στο πρώτο ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Περάκης, αποδεικνύει ότι εκτός από Λούφα και Παραλλαγή ξέρει και από γονική τέχνη και συγγραφή. Στο “πως να το πω στο παιδί μου;” μεταφέρει την πολιτική ατζέντα σε κάτι προσωπικό και δυνατό. Ξεχνάμε αριστερές και δεξιές και συγκινούμαστε με έναν υπεύθυνο πατέρα. Θέλει μαεστρία αλλά αν μπορείτε, βρείτε την σχέση ανάμεσα σε αυτό που πουλάτε και την πολιτική. Αν δεν υπάρχει μάλλον είναι άχρηστο. Ή δεν καταλαβαίνετε από πολιτική.
Στο δεύτερο από τον τίτλο κιόλας καταλαβαίνουμε ότι προσπαθεί να συνδέσει μια κλασσική κομματική αντίληψη με κάτι φρέσκο. “Μεταρρυθμίσεις, μέρος πρώτο: οι ορφανές” Ο άνθρωπος γράφει για την μηχανογράφηση του Δημοσίου και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί είναι τόσο σημαντικό θέμα. Λιγότερο προσιτή η γλώσσα αλλά έξυπνοι και πιασάρικοι οι συλλογισμοί. Ένα παράδειγμα: “Οπως η εξουσία και ο πλούτος της Καθολικής Εκκλησίας υπονομεύτηκε από την τυπογραφία, και η εξουσία του εκδότη πάνω στον συγγραφέα υπονομεύεται από το διαδίκτυο, έτσι και η εξουσία του αξιωματούχου (όχι του κράτους, αλλά του προσώπου) πάνω στους δημόσιους και ιδιωτικούς πόρους θα υπονομευτεί από τις βάσεις δεδομένων, τις αυτόματες διαδικασίες και την ευρεία πρόσβαση σε αυτές (databases, workflow, web). ”
Διαβάστε και τα δυο άρθρα και σκεφτείτε το πρόβλημα από την αρχή. Ή αυτό εδώ ενός ποιητή που λέει ότι “ξέρω τι να ψηφίσω” και καταφέρνει να συνοψίσει πολιτικά τις θέσεις του χωρίς να κολλήσει στην κλασσική ορολογία που βαριόμαστε όλοι. Σε ένα περιβάλλον ουσιαστικά ερημικό από ενδιαφέρον περιεχόμενο γιατί μας βομβαρδίζουν με βαρετά πολιτικά νοήματα μήπως το δικό σας προϊόν μπορεί πιο εύκολα να λάμψει;
