Δεν είναι μυστικό ότι αντιπαθώ το Netflix. Με ενοχλεί η μετριότητα των περισσότερων παραγωγών του. Με ενοχλεί ότι κολλάτε για τις σειρές. Με ενοχλεί όταν κάνει κάτι αξιόλογο για ξεκάρφωμα. Αλλά πάνω από όλα με ενοχλεί γιατί είναι το τέλος του πολέμου.
Θυμάστε όταν φωνάζατε για τα Greeklish; Ε, τώρα δεν φωνάζετε. Δεν προλαβαίνετε. Έχετε να δείτε άλλα πέντε επεισόδια της νέας αγαπημένης σας σειράς πριν τις φιλενάδες σας για να την σχολιάσετε όλες μαζί. Επιμένετε ο Γιαννάκης να τελειώσει τα μαθήματά του και μετά ο Γιαννάκης τρώει μεταγλωτισμένα παιδικά στο Netflix 1-2 ώρες για να έχετε την ησυχία σας. Γιατί μόνο παιδικά μεταγλωτίζουν στο Netflix. Ξέρουν τι κάνουν.
Έληξε και ο άλλος πόλεμος. Αυτός της γλώσσας. Τελείωσε. Δέχεστε να πληρώνετε κάθε μήνα να σας σερβίρουν στα Αγγλικά. Προτιμάτε να δείτε δυο ώρες στα Αγγλικά εκεί, παρά τις μπούρδες σειρές στα ελληνικά κανάλια που ψοφάνε σιγά σιγά. Όταν οι γονείς σας επέμεναν να πάρετε το Proficiency δεν ήξεραν ότι γράσωναν την πίσω πόρτα μας για να έρθει το Netflix να βρει μια παγκόσμια αγορά media καταναλωτών στημένων στα τέσσερα. Όταν έβαλαν internet “για να μη μείνει πίσω το παιδί μου τεχνολογικά” δεν φαντάστηκαν τι άλλο θα κατέβαινε από την γραμμή πακέτο με την συνδρομή.
Και τι να κάνουμε; Προφανώς η απάντηση είναι να παράγει ο καθένας μας κάτι καλύτερο, κάτι πιο έξυπνο, κάτι πιο ενδιαφέρον από αυτό που έχει το Netflix. Και όχι μόνο ταινίες ή σειρές. Είναι θέμα πολιτισμού με την ευρεία έννοια. Ένα καλό βιβλίο, μια ταινία ή ένα θεατρικό προφανώς και αποτελούν έμπνευση και εξαγώγιμο προϊόν. Αλλά εξίσου σημαντικά είναι και ένα καλό φαγητό, ένας σωστός ταξιτζής και μια όμορφη πλατεία. Δεν είναι εθνικιστική η τοποθέτηση, δεν πιστεύω καν στην Ελλάδα ως κράτος έτσι όπως πάει ο πλανήτης ντεμοντέ ιδέα είναι τα κράτη. Αν έχουμε κάτι κοινό είναι η ιδέα της Ελλάδας, ότι κοινό μας ενώνει και αγαπάμε σε αυτό τον τόπο.
Η χώρα μας αλώθηκε επειδή τεμπελιάσαμε. Οι άλλοι τρέχουν γύρω μας , παράγουν και εμείς πλέον μόνο καταναλώνουμε. Δεν είμαι απαισιόδοξος ούτε απόλυτος. Ας είναι και στα Αγγλικά αυτό που θα παραχθεί. Ο Μεταξάς δεν είπε ποτέ “όχι” αλλά για χρόνια αυτό διατυμπανίζουμε. Έτσι κατασκευάσαμε ένα καλό παραμύθι. Το καταναλώνουμε μόνο μια φορά τον χρόνο όμως. Τον υπόλοιπο καιρό κερδίζει το Netflix. Χωρίς μάχη, πλήρης αποβλάκωση. Το ακριβώς αντίθετο από την δημιουργικότητα που χρειάζεται η χώρα μας. Και δεν σκεφτόμαστε καν να πούμε “όχι”.
Οι Αμερικανοί και το Netflix έχουν σοβαρό πλεονέκτημα την γλώσσα. Πρέπει να αρχίσουμε κι εμείς να παράγουμε αγγλικά…
Είναι αρκετές ευρωπαϊκές ή ΝοτιοΑμερικανικες παραγωγές στο Netflix που γυρίστηκαν στη γλώσσα τους (μέχρι και …Φλαμανδικά ή Λατινικά) και μετά απλά προσθέσαν ντουμπλάζ στα Αγγλικά.