Η καρδιά μου σφίγγεται.
«Εεε, για να ‘μαι ειλικρινής, νομίζω πως έχουμε χωρίσει οριστικά. Επομένως, μήπως θα μπορούσες να μου τηλεφωνήσεις; Γιατί μάλλον λέω να δεχτώ την πρόσκλησή σου για Γαλλία. Οπότε πάρε με. Αμέσως. Εντάξει; Γεια».
Ακούγοντάς με να το λέω δυνατά, αρχίζει ξαφνικά να μοιάζει πολύ πιο αληθινό. Χωρίζω με το αγόρι μου. Αν δεν είχα ανοίξει το στόμα μου για κείνη τη δουλειά του σερβιτόρου, τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί. Για όλα φταίω εγώ. Και το στόμα μου, που δεν μπορώ να το κρατήσω κλειστό.
Είναι αλήθεια ότι έχω ανακατευτεί κι άλλες φορές εκεί που δε με σπέρνουν, αλλά ποτέ σε τέτοιον βαθμό.
Απ’ την άλλη, αν δεν είχα πει τίποτα, θα μου το έλεγε ποτέ; Για τον τζόγο, εννοώ. Ή θα προσπαθούσε να το κρατήσει μυστικό από μένα για το υπόλοιπο της κοινής μας ζωής, κάτι που, όπως φαίνεται, το έκανε με μεγάλη επιτυχία τους τελευταίους τρεις μήνες;
Από το βιβλίο “Η βασίλισσα της σαπουνόφουσκας” της Μεγκ Κάμποτ.
