Όταν πω “γειά σου” σε κάποιον εννοώ “σε λατρεύω”. Ότι κι αν πει ή δεν πει φουσκώνει σα μπαλόνι με ήλιο από αυτά τα γυαλιστερά που πουλάνε στα πάρκα και κάθεται στο ταβάνι του δωματίου μου για χρόνια μετά να το σκέφτομαι. Αλλά έχω δικαίωμα να τσιρίζω στα μπαλόνια με τις μνήμες. Οπότε φωνάζω όσο δυνατά μπορώ. Δεν χρειάζομαι λόγο. Δε θα λείψει από κανέναν όταν σταματήσω. Αν σταματήσω. Μπορεί και να ξεμείνω από ανάσα και να πεθάνω πριν σταματήσω, εγώ θα μείνω με την τσιρίδα για πάντα, χωρίς τελεία στο τέλος της πρότασης
Όταν δεν κοιτάω την οθόνη κλείνω τα μάτια και ακούω τον πλανήτη καθώς περιστρέφεται. Μου λέει ιστορίες. Όλα ξεκίνησαν από ένα όχι. Ο Γαλαξίας, το Big Bang της ύπαρξής μου, δυο νανοσωματίδια που συναντήθηκαν και είπαν “α, μπα, άστο καλύτερα”, πήγε το ένα από εδώ και το άλλο εκτινάχθηκε κάπου μακριά. Σαν να πάρεις ένα μεγάλο βιβλίο με την παγκόσμια ιστορία και από αυτό το όχι σε κάθε σελίδα έχει ένα βελάκι που σε στέλνει αλλού. Σε κάθε επόμενη σελίδα τα όχι σβήνουν τις προηγούμενες, στο τέλος δεν υπάρχει καν ιστορία. Δε με νοιάζει πως με θάψετε, αν με θάψετε και τι θα λέτε αν ψοφήσω. Η υστεροφημία είναι μαρκετινγκ για μαλάκες. Έχω ζήσει έρωτες ηφαίστεια και έχω σπάσει έρωτες σαν μπιμπίκι. Σκουπιστείτε αν πιάσετε χώμα να πετάξετε στην τρύπα φεύγοντας.
Χαραμίζουν τον χρόνο τους ψάχνοντας την τελειότητα, μια μαύρη σκοτεινή τελειότητα αποκρουστική τελικά. Πολύ καλύτερα να ψάχνεις τις ρωγμές, να εύχεσαι να γίνουν χαραμάδες μπας και μπει λίγο φως. Κι ότι φωτίστηκε λίγο παραπάνω. Ίσως να το θυμάμαι για λίγο στο τέλος. Σα μετεωρίτης η ζωή μου. Περιφερόμουν στο αχανές διάστημα προς διάφορες κατευθύνσεις και ξαφνικά μπήκα σε μια ατμόσφαιρα. Έτσι έρχονται τα γερατειά και σε τραβάνε. Θα νιώσω να καίγομαι καθώς παίρνω ταχύτητα αλλά πάνω που θα το καταλάβω θα πέσω στον ωκεανό. Με μπουρμπουλήθρες γύρω μου θέλω να τελειώσω και τρομαγμένα ψάρια
Δεν θα έλεγα ότι είμαι ευαίσθητος, απλά έχω μια έφεση να τερματίζω τα διαθέσιμα συναισθήματα ανά πάσα στιγμή. Σαν ξαφνική μπόρα σε μέρα χωρίς σύννεφα. Σηκώνω το χέρι να απαντήσω σε μια αίθουσα χωρίς δασκάλους όταν γράφω.
Όλα τα πουλιά σε κλουβιά είναι, απλά μερικά κλουβιά φτάνουν στην στρατόσφαιρα και σε ευχαριστώ για αυτό κάθε φορά που σου λέω “γειά σου”.
