“Εδώ είχαν χτίσει οι Γερμανοί και σπιτάκια. Ήταν διάολοι, τα έκαναν όλα τόσο γρήγορα…”
Είμαστε ήδη κάνα τέταρτο στην κορυφή του ψηλότερου βουνού της Ύδρας. Όρος “έρος” έχει γίνει από το αλβανικό “Έρες” που ήταν αρχικά το όνομά του. (Καθότι ορθόδοξοι αλβανοί μάλλον οι πρώτοι σύγχρονοι κάτοικοι του νησιού.)
“Είχαν φυλάκια και εκεί, κι εκεί,κι εκεί (απαριθμεί τοποθεσίες στην Ύδρα, την Πελοπόνησο και νησιά που δεν φαίνονται μέσα στην αντηλιά)…μέχρι την Κρήτη!”
Δεν ξέρουμε ακριβώς πως να χειριστούμε την κατάσταση. Είχαμε μόλις ξεκινήσει να φύγουμε. Τον σκύλο του τον γνωρίσαμε καλά τόση ώρα καθότι ήταν υπερβολικά φιλικό κυνηγόσκυλο. Αλλά ο ηλικιωμένος κυνηγός που ήρθε ξοπίσω του ήρθε φορτσάτος.
“Ξέρετε όταν κρεμούσαν κάποιο αντιστασιακό έβαζαν όποιον τον πρόδωσε να δέσει την θηλιά. Και μια φορά έσπασε το σχοινί. Κανονικά αυτό είναι σημάδι από τον θεό ότι είσαι αθώος και πρέπει να σε αφήσουν. Αλλά όχι. Οι Γερμανοί έβαλαν αυτόν που τον είχε προδώσει να κατεβεί στο λιμάνι και να φέρει άλλο σχοινί. Και μετά τον ανάγκασαν να κλωτσήσει αυτός το τραπέζι από κάτω του. Όλο το βράδυ κρεμόταν εκεί.
Το πρωί του είχαν κλέψει τα παπούτσια και το παντελόνι.”
