Το 2012 ήταν μια συναρπαστική χρονιά. Για οποιονδήποτε έχει στόχο την αυτογνωσία δηλαδή. Τέτοιες μεγάλες αλλαγές αποκαλύπτουν τους μηχανισμούς που αλλιώς κάνουμε χρόνια να δούμε. Είτε είναι στην κοινωνία ή στην ψυχολογία μας. Στην προσωπική ανασκόπηση της χρονιάς βρίσκω μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων που στέκουν όρθιοι δίπλα μου. Που βγάζουν πια νόημα. Και δεν είναι οι συνήθεις ύποπτοι.
Πολλοί άνθρωποί μου, αυτοί που θεωρούσα σταθερές αξίες, δεν είναι πια σημεία αναφοράς μου. Δεν τους κατηγορώ, απλά νομίζω ότι κιοτέψανε. Μπερδεύτηκαν όπως μπερδεύεται ένας καλός άνθρωπος στον πόλεμο. Αναδρομικά βλέπεις πως κατέληξε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Στον ορυμαγδό της μάχης μπορεί και να’χω άδικο, δεν βγάζω δάχτυλο. Απλά δεν βαραίνει πια η γνώμη τους.
Κοινωνικό είναι το πρόβλημα. Δεν υπάρχει μια συμπαγής κοινωνία να μας κάνει να νιώσω ασφάλεια με τις επιλογές μας συνολικά. Οπότε φτιάχνουμε ο καθένας το δικό του χαρμάνι. Κοινωνική δικτύωση; Γιατί όχι; Αφήστε τους να κοροϊδεύουν. Εκείνο το “favorite” που μου έκανε ένας από τους 10,000 follower στο Twitter, ένα “Like” από σχεδόν άγνωστη στο Facebook, βαθυστόχαστο σχόλιο και κριτική σε άρθρο μου στο blog, ο άλλος με τα DM που δεν με βολεύουν αλλά τα κρατάω…αυτή είναι η κοινωνία στην οποία ζω. Είναι τα μικρά “ευχαριστώ”, τα “μπράβο” που δεν ακούμε αλλού, μικρά ντοπαρίσματα που μας κρατάνε μακριά από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Δεν είναι φίλοι, αλλά μας βοηθάνε να ακούμε και να πιάνουμε τον παλμό.
Φίλοι φέτος ήταν ένας φίλος που είναι τώρα στην Νέα Ζηλανδία μέσω Skype. Χάνεται για εβδομάδες κάπου στα project του στα βουνά με το υπουργείο Περιβάλλοντος αλλά όταν γυρνάει ρίχνει δυο ατάκες στο chat και πετυχαίνει διάνα. Άλλος με κάτι μακροσκελή φιλοσοφικά email. Μια καινούργια φίλη μέσω Facebook chat. Μερικοί που ξέρω ότι θα πεταχτούν να σχολιάσουν κάτι που έγραψα, αν και δεν μου φαίνεται από τον τσαμπουκά με τον οποίο τους παλεύω online.
Δεν είναι η τεχνολογία το θέμα. Ούτε η προσωπική επαφή. Ούτε το παρελθόν μας. Είναι η ικανότητα να βρεις την πολύ λεπτή γραμμή όπου είσαι χρήσιμος σε έναν συνάνθρωπο στα όρια. Να βρεις το κρίσιμο σημείο, την στιγμή και τον τρόπο, να μην λες τις βλακείες που λένε όλοι οι άλλοι. Σαν να ανεβαίνουμε το Έβερεστ με κακό καιρό και – κάπου ανάμεσα στην έλλειψη οξυγόνου, την εξάντληση και τον κίνδυνο – να βρω την σωστή στιγμή και την ενέργεια να σου πω κάτι.
Εύχομαι σε όλους ένα 2013 με λιγότερες αυταπάτες.
