“Παραέχει πολύ Αλέκο μέσα του ο Αλέκος”.
Την κοίταξα. Ήξερα τι εννοούσε, βέβαια ήξερα, μια ζωή είμαι φυλακισμένος στο μυαλό μου. Την είχα αφήσει να μπει από το παράθυρο για μερικούς γύρους στην πίστα και έβγαινε κάθε φορά ζαλισμένη. Κανείς δεν αντέχει εκεί μέσα. Ούτε εγώ δεν με αντέχω. Ένα βάρος είναι αυτό, σα να χρωστάς άλλες 23 δόσεις στον Κωτσόβολο, δεν μπορείς να αρχίσεις να ξεπερνάς το έξοδο ψυχολογικά έτσι όμως. Νιώθω σαν τον Wolverine την άνοιξη, όλο φταρνίζομαι και σκίζω άθελά μου τη μισή μου φάτσα κάθε φορά.
-Απλά μιλάω πολύ. Γράφω πολύ. Εκσφενδονίζω λέξεις μπας και πετύχω τον στόχο. Αν τύχει κάτι πραγματικά σοβαρό, εξαφανίζεται το μισό μου λεξιλόγιο ξαφνικά.
¨Είσαι πολύ αστείος.”
-Ναι, ευχαριστώ, πράγματι δεν πήδηξα στο Λύκειο καθόλου. Αλλά ήμουν αστείος.
Οι μεγάλες πληγές αφήνουν πιο πολύ φως να μπει. Βλέπεις καλύτερα μέσα σου και μαθαίνεις τι πρέπει να αλλάξει. Εγώ για παράδειγμα μετά τον θάνατο του παιδιού μας αποφάσισα να χρησιμοποιώ γυναικεία αφρόλουτρα. Αυτά τουλάχιστον γράφουν τι έχουν μέσα. “Πεπόνι, μέλι και τζοτζομπά.” ΟΚ, μου αρέσει και ο Santana, καλό αυτό. “Γιαούρτι, άνθη Παταγονίας και μύρτιλλο.” Μια χαρά, το απλώνω και στο ψωμί μετά το ντους. Αντίθετα τα αντρικά αφρόλουτρα είναι πολύ αγχωτικά και αόριστα. “Γαλάζια ενέργεια”. Δεν ξέρω καν τι σημαίνει αυτό. “Παγωμένο ηφαίστειο”, κοτσάρει και κάτι αόριστα σχήματα σαν κεραυνούς, δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να πάω γυμναστήριο ή να κατακτήσω κάποια μικρή γειτονική χώρα για να μου αξίζει να πλυθώ με δαύτο.
Κάνω μεγάλη προσπάθεια να είμαι μέσα μου, συγχρονισμένος. Αλλιώς ακούγεται συνέχεια αυτός ο άτιμος ο αφηγητής της ζωής μου και απλά τον διαβάζω στην οθόνη του υπολογιστή να περιγράφει τις σκέψεις μου. Είναι μια χρονοκαθυστέρηση μεταξύ της πραγματικότητας και όσων ακούγονται στο μυαλό μου. Όσο τέλεια κι αν είναι η ζωή σου, ή ίσως επειδή είναι τόσο τέλεια, η κατάθλιψη είναι πανέτοιμη να σου χυμήξει.
Παρατηρώ όμως στους γέρους ότι ακόμα κι αν γκρινιάζουν διαρκώς ότι τα πράγματα τώρα είναι χάλια, δεν βιάζονται να πεθάνουν. Αν τα κακαρώσω εγώ ελπίζω να χρησιμοποιήσουν την κηδεία μου ως δικαιολογία για να μην πάνε δουλειά πολλοί άνθρωποι τουλάχιστον. Έτσι κι αλλιώς θα κάνω δωρεά το σώμα μου σε εκείνο το κανάλι στο YouTube που βάζουν πράγματα στο μπλέντερ, ίσως γράψω στη διαθήκη μου να το κάνουν live stream από το νεκροταφείο, ε, τότε ακόμα και το πιο ζόρικο αφεντικό θα δώσει άδεια να λείψεις όλη μέρα για να έρθεις να το δεις. Κι όλοι οι ενοχλητικοί γέροι που μας πρήζουν ότι “ήταν καλύτερος ο κόσμος όταν εγώ ήμουν παιδί” δεν θα έχουν άλλες δικαιολογίες να μην αυτοκτονήσουν μπροστά σε τέτοια κατάντια.
Λένε ότι η τρέλα είναι μια λογική αντίδραση σε έναν παράλογο κόσμο. Νομίζω και η κατάθλιψη είναι μια λογική αντίδραση στον ακατανόητο κόσμο, μια κουβέρτα αναισθησίας πάνω από τα αγκάθια γύρω μας. Θα μου άρεσε να ξαναγίνω έφηβος. Εχω νέες ιδέες για το πως να απαυτώσω μια ζωή!
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι μέγιστος στοχαστής, ποιητής και αλχημιστής. Μια κλανιά του μύρισε ο Πάολο Κοπρέλιο κάποτε και τα κονόμησε με τα βιβλία που έγραψε μετά.)