Είναι ο πάτος της επικοινωνίας. Ο πιο γρήγορος τρόπος να μετατρέψετε μια συσκευή υψηλής τεχνολογίας που κρατάτε σε ενοχλητικό τούβλο. Να κάνετε αυτούς εκεί στην Καλιφόρνια που αναπτύσσουν φοβερούς αυτοματισμούς τεχνητής νοημοσύνης να αυτοκτονήσουν με την κατάντια των εργαλείων τους. Όλοι έχουμε βρεθεί ξαφνικά ομαδική συζήτηση που δεν ζητήσαμε καν. Με αγνώστους. Και μπλινγκ! Και μπλόνγκ! Και αναγκάζεσαι να διαβάσεις λίγο, να δεις ποιοι και αν είναι κάνας γνωστός που θα θιχτεί πριν φύγεις.
Ποιοί είναι όλοι αυτοί; Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όσοι εκθειάζουν το Facebook είναι ότι δεν είναι “φίλοι” όλοι αυτοί. Έχεις φτιάξει ένα τελείως απάνθρωπο σύνολο ανθρώπων. Ποτέ δεν θα τους καλούσες όλους αυτούς σπίτι σου, ούτε καν θα τους μάζευες κάπου να τους ανακοινώσεις όλους μαζί κάτι. Απάνθρωπο. Αντίθετο στις βασικές αρχές της κοινωνίας από τότε που υπήρχε άνθρωπος. Δεν είμαστε εξοπλισμένοι να το διαχειριστούμε. Και το καταλαβαίνεις ξαφνικά στις ομαδικές συζητήσεις.
Ακόμα κι αν την ξεκινήσεις εσύ με αγαθούς σκοπούς, τελικά πάει κατά διαόλου. Είναι τεχνολογικά καθυστερημένο μέσο το οποίο ποτέ δεν καταφέρνει να είναι άμεσο. Πάντα κάποιος μπερδεύεται, απαντάει στο προπροηγούμενο μήνυμα, επανέρχεται, ενοχλεί τους πάντες. Σε παλιότερες κοινωνίες υπήρχε “το μπαστούνι ομιλίας” ή το ρόπαλο του αρχηγού και όποιος το κρατούσε, μιλούσε. Το έκαναν για να μη γίνεται μπάχαλο η κουβέντα. Και τώρα δεν έχουμε καν αυτή την τεχνολογία της εποχής των σπηλαίων στα κινητά μας.
Επίσης ανθρώπινη η ανάγκη να γίνει κους κους με παράπλευρα θέματα. Δηλαδή ναι μεν έκανα την ομαδική για να κανονίσουμε την έξοδο το Σάββατο αλλά ξαφνικά 2-3 θέλουν να συζητήσουν και αυτό που έγινε το πρωί στο σχολείο. Στη προϊστορική σπηλιά απλά θα πήγαιναν σε μια άκρη και θα ψιθύριζαν. Εδώ μας κοπανάνε όλους με τα παράπλευρα συνήθως ακριβώς τη στιγμή που είναι o σημαντικός πελάτης στο γραφείο και θέλει άμεσα απαντήσεις για εκείνη την πολύ σημαντική δουλειά. Ή στις 2 το πρωί που επιτέλους κατάφερες να φτάσεις στο κρεβάτι, τη στιγμή που σε παίρνει ο ύπνος.
Μπλίνγκ!
Είστε καθυστερημένοι. Το εννοώ με την πιο απλή έννοια της λέξης. Χρησιμοποιείτε ένα εργαλείο που δεν αξίζει στον πλανήτη το 2018. Και με λάθος τρόπο. Είναι σαν να σκάβετε τούνελ για αυτοκινητόδρομο με φτυάρι. Έχετε ενθουσιαστεί με ταχυδρομικά περιστέρια σαν να τα ανακαλύψατε χθες. Δεν είναι τόσο αστεία η ατάκα σου φιλάρα στις 7 το πρωί. Επειδή εσύ πήδηξες καλά χθες και θες να μας κοτσάρεις πέντε animated gif με ήλιους και λουλούδια εγώ δεν φταίω κάτι. Γεμίζεις τον αποθηκευτικό χώρο όλων με μπούρδες. Και να θες, δεν έχει εργαλείο να βρεις κάτι σημαντικό. Ααααν γραφτεί κάτι σημαντικό. Δεν ξέρεις. Πετυχαίνεις τον άλλον στον δρόμο και σου λέει “καλά, δεν διάβασες αυτό που έγραψα;” Που να το διαβάσω καλέ μου άνθρωπε μέσα στον χαμό; Αργόσχολος σαν κι εσένα είμαι να κάθομαι να τα βλέπω όλα;
Είναι προφανώς λάθος χρήση του μέσου. Δεν μπορείς να κατηγοριοποίησεις, να επισημάνεις, να οργανωθείς κάπως. Όπως όλες αυτές οι άγουρες νέες τεχνολογίες, ρίχνει το βάρος της σωστής χρήσης στον χρήστη.
“Τι μαθήματα έχεις για αύριο Μήτσο;”
-Α, δεν ξέρω. Θα δω στην ομαδική συζήτηση της τάξης.
Το παιδί είναι 12 χρονών και χρησιμοποιεί το μέσο καλύτερα από τους περισσότερους που ξέρω. Έχει κλειστές βέβαια τις ειδοποιήσεις και ξέρει ακριβώς γιατί είναι εκεί.
“Και θα σου απαντήσουν τέτοια ώρα που το θυμήθηκες;”
-Ναι ρε μπαμπά, όλα τα φυτά της τάξης που τα βάζουν να κάθονται και καλά και διαβάζουν, όλη μέρα στην ομαδική είναι.
