Η Οστεοπαθητική είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση σε επίπεδο πρακτικό, γνωστικό, εφαρμογής και εξέλιξης. Ξεκίνησε σαν κλασσικός τσαρλατανισμός το 1874 με μια παντελώς ανυπόστατη θεωρία ενός γιατρού. Στην αυτοβιογραφία του, όπως όλα τα αντίστοιχα ψώνια – ιδρυτές τέτοιων θεραπειών, υποστήριζε ότι μπορεί να θεραπεύσει ένα παιδί από 5-6 αρρώστιες απλά με το κατάλληλο τράνταγμα και κινήσεις στον λαιμό του! Επίσης με τα χαρακτηριστικά σημάδια τέτοιων “θεραπευτικών” μεθόδων, επικεντρώθηκε σε κλάδο που δύσκολα έχει άμεσα αποτελέσματα (πόνοι μέσης κλπ) και πάτησε σε έναν φόβο της εποχής καθώς στράφηκε εναντίον της χειρουργικής.
Εκεί όμως τελειώνουν οι ομοιότητες καθώς επί της ουσίας η οστεοπαθητική εξαφανίζεται σιγά σιγά. Ακόμα και οι υποστηρικτές της βλέπουν ότι ουσιαστικά απλά ενσωματώνει τις ανακαλύψεις της “κανονικής” ιατρικής. Σύμφωνα με μελέτες του ίδιου του συλλόγου τους στις ΗΠΑ, οι περισσότεροι χρησιμοποιούν ελάχιστα μεθόδους Οστεοπαθητικής πια. Ειδικά οι πιο νέοι, ουσιαστικά έχουν το όνομα απλά για κράχτη, έτσι για να φαίνονται κάπως εναλλακτικοί για όσους ασθενείς αρέσκονται σε τέτοια προσέγγιση.
Οι πιο σοβαροί της υπόθεσης ζητάνε να καταλήξουν αν και κατά πόσο ισχύουν οι μέθοδοι της Οστεοπαθητικής και να ενσωματωθούν μια και καλή στην κανονική ιατρική. Ειδικά κάτι κόλπα με τους ρυθμούς του…κρανίου και άλλα τέτοια δεν έχουν αποδειχθεί ποτέ επιστημονικά. Είναι απλά εμπειρικά (=υποκειμενικά, μάλλον χωρίς αποτέλεσμα) πράγματα που κουβαλάει αυτός ο κλάδος. Όπως η ομοιοπαθητική όμως δύσκολα αποδεικνύονται και ως άνευ αποτελέσματος γιατί συνήθως συνδυάζονται και με άλλες πρακτικές.
Όπως όλοι αυτοί οι κλάδοι, είναι τεράστιο θέμα η πιστοποίηση ενός Οστεοπαθητικού. Δηλαδή οι διαφορές είναι τεράστιες. Άλλος κάνει “κύκλο σεμιναρίων”, άλλος 4 χρόνια σπουδών, άλλος το συνδυάζει με ιατρικές σπουδές. Στατιστικά είναι ως συνήθως άνθρωποι που δεν τα κατάφεραν στην κλασσική ιατρική ή είχαν χαμηλότερους βαθμούς ή υποδεέστερα πτυχία.
Δηλαδή καλή σας τύχη!
