“Είναι καλή μουσική για ωτοστόπ”. Έτσι μου είπε ο φίλος καθώς συζητούσαμε για μουσική που μας αρέσει. “Την έλιωσα την κασέτα του όταν ήρθα με τα πόδια από την Κίνα.” Και έχει ένα δίκιο. Κι ας μην πας Κίνα. Η μουσική του JJ Cale είναι του δρόμου. Χοροπηδάει σαν το αυτοκινούμενο στο οποίο ζει. Χάνεται σε ατέλειωτες ευθείες μαζί με τον χρόνο και τον χώρο. Κι ενώ είναι όσο Αμερικανός γίνεται να είναι, είναι και πανανθρώπινη η μουσική του. Πιστεύω ότι αν παίξει σε κάποιο χωριό στο Κονγκό όλοι μια χαρά θα τον καταλάβουν.
Αλλά δεν είναι dj να γίνει χορευτική διασκευή, ούτε 2j να γίνει πιασάρικος για τους νέους. Ο JJ Cale είναι αυτό που είναι και που πάντα ήταν. Αυτό που θα παραμείνει κι ας πέθανε. Προσεγγίζει την μουσική σαν εργάτης. Δεν είναι τέχνη, είναι πρακτικό το θέμα. Πιάνει την κιθάρα για να σκάψει χαντάκια, σαν ρυτίδες στο τοπίο κάποιας ερημικής τοποθεσίας στην μέση της Αμερικής, εκεί που οι καουμπόισες μελαγχολούν αλλά προχωρούν αργά και σταθερά, κουνώντας αισθησιακά τους γοφούς τους στη σέλα και με χορτάρι στα χείλη γιατί το Malboro κόπηκε πια. Ακούγοντας JJ Cale βέβαια.