[soundcloud url=”http://api.soundcloud.com/tracks/15779564″]
Σαν επικοινωνιολόγος η αλήθεια είναι ότι ήμουν σε πειρασμό κάποτε να επικεντρωθώ στις πολιτικές επικοινωνίες που σπούδασα. Στις κρίσιμες στιγμές που περνάει η χώρα μας όμως, μειώνω και εγώ την ταρίφα μου τώρα με δωρεάν συμβουλές στους πολιτικούς της χώρας μας. (Όσο μπορεί να επηρεάσει ο καθένας την κατάσταση ας αναλάβει τις ευθύνες του.)
Η παρομοίωση που θέλω να κρατήσετε στο μυαλό σας είναι αυτή μιας κλασσικής ελληνικής κηδείας. Μαυροφορεμένες κυρίες κλαίνε με λυγμούς. Τσαμπουκαλεμένοι άντρες σφίγγουν τις γροθιές τους για την “αδικία” ή τις πολλαπλές αδικίες του θανάτου. Παίζουμε όλοι ένα απαραίτητο θέατρο για να βγει ότι είναι να βγει και να κάτσουμε στον καφέ για κουβεντούλα.
Η θλίψη είναι ένα ιδιόμορφο συναίσθημα. Αντανακλά όλη μας την ανικανότητα απέναντι στον θάνατο. Είναι διαδικασία. Επικοινωνιακά αυτό που λείπει όμως αυτή τη στιγμή είναι η ανακοίνωση της κηδείας. Η γιαγιά έχει πεθάνει και αντί να το πούμε στο χωριό την κρύβουμε και λέμε απλά ότι αρρωσταίνει όλο και πιο βαριά. Η δυσοσμία του πτώματος το έχει κάνει βούκινο αλλά οι πολιτικοί μας είναι στην άρνηση.
Ακόμα και αν είχαν δική τους ηθική ατζέντα, τα ΜΜΕ δεν μπορούν να τον σύρουν τον χορό αυτό. Δεν θα βγάλει κάποιος άσχετος την ομιλία στην κηδεία. Οι ελάχιστες αλλαγές που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό είναι σαν τους θλιμμένους συγγενείς που ισιώνουν τον γιακά του αποθανόντα στο φέρετρο και λένε “άνοιξε τα μάτια σου, έχει έρθει κόσμος να σε δει”.
Η θλίψη όμως έχει και ένα ακόμα, επικίνδυνο υπό τις περιστάσεις, χαρακτηριστικό. Οδηγεί σε παράλυση. Σαν τον στρατιώτη που “παγώνει” μπροστά στον ανατιναγμένο σύντροφό του, καθόμαστε αυτή τη στιγμή στην μέση του πεδίου μάχης κοκαλωμένοι. Χρειαζόμαστε τον λοχία μας να τραβήξει δυο γρήγορα χαστούκια,όχι αγκαλιές και γλυκόλογα.
Η παρομοίωση της κηδείας σε καιρό πολέμου είναι αυτό που πρέπει να μας καθοδηγεί. Αν προλάβουμε μετά την μάχη, θα γυρίσουμε για το πτώμα του συντρόφου μας. Δεν έχει σημασία τώρα, πόσα χρόνια είμασταν φίλοι. Το τουφέκι της παλιάς μας οικονομίας έχει σιγάσει, μας είναι παντελώς άχρηστο.
Ο λοχαγός μας πρέπει να σταθεί μπροστά μας και να μας πείσει να τρέξουμε σε ακάλυπτο ανήφορο, με μεγάλες πιθανότητας να αποδεκατιστούμε. Το ’40 υπάρχουν ιστορίες που οι Έλληνες στρατιώτες πορώθηκαν τόσο πολύ με τον σκοπό τους ώστε να βλέπουν την Παναγία στην κορυφή του λόφου και να αγνοούν την κυριαρχία των εχθρικών οπλοπολυβόλων.
Τέτοιες ιστορίες και τέτοιους ηγέτες χρειαζόμαστε τώρα. Όχι με μικρές αλλαγές, αλλά με μεγάλες συμβολικές απώλειες. Καταργούμε την ΕΡΤ. Όλη μαζί και χωρίς να κοιτάξουμε πίσω. Στην εποχή του διαδικτύου, αν χρειαστούμε συντονισμό μπορούμε να τον έχουμε με ελάχιστα χρήματα πλέον. Κάνουμε 200 τους βουλευτές και τους κόβουμε τα έξοδα. Μετακινούμε υπουργεία με λογική πολεμικού σχεδιασμού. Βγαίνουμε σήμερα κιόλας από το ευρώ και επαναφέρουμε την δραχμή χωρίς Περικλή ή άλλους αρχαίους πάνω της αλλά μια ημερομηνία μόνο: 2015. Μέχρι τότε συμφωνήσαμε όλοι ότι θα έχουμε γυρίσει την οικονομία. Αντί για διαφημίσεις αυτοκινήτων στους δρόμους ας βάλουμε απλά αυτό το νούμερο παντού.
Αφού δεν τους έχουμε όμως τους πολιτικούς, θα πρέπει να κάνουμε μόνοι μας μεγάλες και συμβολικές νεκρώσιμες πομπές. Αντί να κάνουμε σαν να μην τρέχει τίποτα. Αλλάξτε αμάξια, αρχίστε να τα μοιράζεστε με τους γείτονες. Γίνετε πιο χορτοφάγοι, κόψτε περιττές πολυτέλειες. Δείτε πολεμικές ταινίες, διαβάστε την αλβανική εποποιία, πορωθείτε. Και ότι κάνετε, εμπλέξτε και άλλους. Κηδεία χωρίς παρέα δεν γίνεται και τα οπλοπολυβόλα των εχθρών μας δεν παίρνονται πίνοντας καφέδες.
