Κάρφωμα. Όχι για να κρεμάσεις άλλη μια μέτρια ζωγραφιά του παιδιού σου. Το άλλο κάρφωμα λέω. Αυτό που ο Julius Erving έκανε μορφή τέχνης αντί για μεροκάματο. Και το έκανε τόσο καλά που τον ονόμασαν “doctor” τον άνθρωπο που ούτε ράμματα δεν ήξερε να κάνει. Αυτό που ο Dominique Wilkins έκανε με τόση δύναμη που λογικά όταν πατούσε για να σηκωθεί θα έπρεπε να του κάνει μήνυση το παρκέ. Δεν αρκεί να καρφώνεις συχνά σαν τον Shaq ή τον βαρετό τον Αντετοκούνμπο. Ούτε σε σώζουν θεατρικά κόλπα όπως όταν ο Blake Griffin πήδηξε πάνω από ένα Kia με συνοδεία χορωδίας που τραγουδούσε “I believe I can fly” ή ο Dwight Howard με στολή Superman να βγαίνει από τηλεφωνικό θάλαμο και να καρφώνει σε μπασκέτα που έβαλε στα 4 μέτρα. Αν είναι έτσι κερδίζει ο Gerald Green ο οποίος στερέωσε τούρτα με κεράκι πριν αρχίσει, πήδηξε, κοντοστάθηκε στον αέρα κάπου στα 3.5 μέτρα, έσβησε το κεράκι και μετά κάρφωσε.
Αντικειμενικά κι ανθρώπινα, τα πιο εντυπωσιακά καρφώματα έρχονται σε στιγμές σημαντικές του αγώνα και είναι δείγμα υποδούλωσης αυτού που το έφαγε στο κεφάλι. Ο Jordan το έκανε μεν εμπορικό προϊόν και σήμα κατατεθέν αλλά μέσα στον αγώνα ο LeBron το χρησιμοποιεί όταν χρειάζεται να σπάσει το ηθικό των αντιπάλων πολύ πιο στρατηγικά. Όχι απλά κάρφωμα, μπορεί να είναι εξορκισμός μερικές φορές, σα ζόμπι μετά οι παίχτες περπατάνε χωρίς ψυχές. Παλιά μπορούσες και να σπάσεις το ταμπλό για έμφαση, να καλυφτούν με σπασμένα τζάμια οι αντίπαλοι, να νιώσουν την οργή σου.
Για όσους ενδιαφέρονται, εγώ θα πω τον Vince Carter. Νο1 στα καρφώματα όλων των εποχών. Ναι, ναι, ξέρω, εσείς όλοι ξέρετε τον Jordan. Και ΟΚ, Jordan είναι στο top3 μαζί με DrJ. Αλλά ο Vince Carter τα είχε όλα. Μετά από αυτούς τους τρεις υπάρχει κενό. Ο Kobe είχε πολλά εντυπωσιακά καρφώματα αλλά δεν ήταν τόσο καλλιτεχνικά και συνήθως ήταν υποβοηθούμενα. Ο LeBron είναι υπέροχος, προσπαθεί, κάνει και αναφορές (πχ φέτος που έκανε copy-paste ένα διάσημο κάρφωμα του Kobe προς τιμή του) αλλά παραμένει πιο μπουλντόζα από αετός. O Blake Griffin ήταν τρομακτικός και πανέξυπνος αλλά μπρουτάλ. O Larry Nance ξεχασμένος, ο Spud Webb απίστευτος, αλλά κανείς τους δεν είχε αυτό το κάτι έξτρα.
Ο διαγωνισμός καρφώματος ουσιαστικά έγινε κανονική μόνιμη εκδήλωση χάρη στον Vince Carter. 360 μοίρες ανεμόμυλος, εγώ απλά γράφω τρεις λέξεις για να το περιγράψω, ε, δεν είχε ξαναγίνει. 180 μοίρες ανεμόμυλος αμέσως μετά από πίσω από το ταμπλό με μόλις τρία βήματα φόρα. Έπιασε την μπάλα από την πάσα, έδειξε στον ουρανό – ευτυχώς γιατί ο Θεός δεν θα πίστευε μάλλον αυτά που έβλεπε – και μετά την κάρφωσε. Δέκα καθηγητές Φυσικής έσκισαν τα πτυχία τους, δεν έβγαιναν οι υπολογισμοί, έκατσαν να μετρήσουν την βαρύτητα ξανά καλού κακού. Ακόμα πιο εντυπωσιακό το 200 που οι Ολυμπιακοί είχαν γενικά ξεφτίσει ως προς τις ΗΠΑ αλλά ο Vince Carter έκανε κάτι που όλοι το ονειρευόμαστε. Πήγε στον κλασσικά αντιπαθητικό σκατόφατσα Γάλλο Frédéric Weis, 2.18 μπόι και τον πήδηξε. Κυριολεκτικά. Πήδηξε από πάνω του και κάρφωσε τόσο τελειωτικά και πανέμορφα που ακόμα και οι Γάλλοι το ονόμασαν Le dunk de la mort. Ο Γάλλος ΠΗΡΕ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ Vince Carter. Στη μούρη του.
Ε, όταν πηδάς τον άλλον και σε χειροκροτάει, όταν ακόμα και οι κομπλεξάρες οι Γάλλοι ονομάζουν το κάρφωμά σου και μένει στην ιστορία τους, ε, τότε ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος στα καρφώματα στην ιστορία της καλαθοσφαίρισης.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος ποιητής και συγγραφέας αλλά μάλλον ψήνεται να πάρει στήλη σε αθλητική εφημερίδα.)