Τελικά, καταλήγω πως ένα διάλειμμα είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον και το πιο «ανθρωπένιο» μέρος κάθε σοβαρής ή σοβαροφανούς
διαδικασίας. Αυτή η λιγόχρονη ανάπαυση δεν είναι μόνο μια μικρή δραπέτευση, αλλά κυρίως μια ευκαιρία να ειπωθούν όλα τα σοβαρά
και ουσιαστικά, που οι προκαθορισμένες διαδικασίες δεν τα ανέχονται ή δεν τα ευνοούν.
Τα διαλείμματα κάθε είδους, σχεδόν πάντα, διαθέτουν και χιούμορ και αλήθειες και φωνές και συναισθήματα και υπερβολές. Είναι
αληθινά, γνήσια. Δηλαδή χρήσιμα.
Πιστεύω βαθιά πως μέσα στη μαυρίλα και την απόγνωση που ζούμε, με τόσες αναλύσεις, εκτιμήσεις και προτάσεις που μας βομβαρ-
δίζουν καθημερινά, με τόσα ερωτηματικά, αβεβαιότητες και ανασφάλειες που μας περιζώνουν, με τόσους ειδικούς, σωτήρες, και
«ηγέτες» να μας σώζουν, ένα διάλειμμα δεν είναι απλά απαραίτητο. Είναι θα έλεγα αναγκαίο.
Μπορεί να λειτουργήσει και σαν ένα παράθυρο στον καθημερινό κόσμο από τον οποίο κινδυνεύουμε να αποκοπούμε, σαν ένας δί-
αυλος επαφής με πράγματα καθημερινά που τα προσπερνούμε και κινδυνεύουμε, αγνοώντας τα, να τα ξεχάσουμε.
Ίσως τελικά και να αποδειχτεί ένας απαραίτητος, κρίσιμος και χρήσιμος χρόνος για να ανασυγκροτήσουμε σκέψεις, στόχους και
πρωτοβουλίες, για να συναντηθούμε πάλι με όνειρα που μας τα πήραν ή τα παραχωρήσαμε σε ψευδαισθήσεις.
Σωκράτης Μαντζουράνης