Μπακογιάννη – Σαμαράς, συνιστώσες ΣΥΡΙΖΑ, Μάνος – Τζήμερος… Όταν ενώνονται δυο ή περισσότερα κόμματα, ακόμα και σε χαλαρή προεκλογική σύμπραξη βοηθάει να ανατρέξουμε στην βιβλιογραφία των αντίστοιχων συμπράξεων στις εταιρείες. Διαβάζω πχ στο “Mergers And Acquisitions: Managing Culture And Human Resources” των Günter K. Stahl και Mark E. Mendenhall ότι υπάρχουν 4 βασικά ερωτήματα:
1. Consistency: What degree of cultural consistency, that is, homogeneity of norms, values, symbols, and so on, is required across the two corporate cultures to make the merger a success?
2. Diversity: What degree of cultural diversity is preferred? In case of high cultural diversity, how can cultural diversity be managed effectively?
3. Realization: Up to what degree can long-standing cultures be made subject of a transformative change at all?
4. Dominance: Is one of the two or more cultures in question intended to become the dominant one? Or is it supposed to be a cultural merger of equals resulting in a new amalgamated “melting pot culture”?
Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν ξεκάθαρα και να καταλαβαίνουν όλοι οι εμπλεκόμενοι τις επιπτώσεις τους. Κάθε οργάνωση, όσο ιδιόμορφη κι αν νομίζει ότι είναι ανήκει χοντρικά σε ένα είδος εσωτερικής κουλτούρας. Μπορεί να είναι πλουραλιστική ή να τονίζει την ανάγκη για ομοιομορφία (universal corporate). Άλλη το λένε “κομματική γραμμή” αυτό. Όσοι ακολουθούν αυτή την σχολή (πχ ΙΚΕΑ, Apple) προτιμούν να παίρνουν μέλη από μικρή ηλικία για να μπορούν να τα εκπαιδεύουν στην δικιά τους λογική. (Κομματικές νεολαίες.) Είναι πολύ πιο εύκολο να προσαρμοστούν ταυτόχρονα άνθρωποι με κοινές παραστάσεις (πχ να είναι όλοι δικηγόροι όπως γίνεται σε μερικά κόμματα ήδη.)
Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ο ξεκάθαρος στόχος. Αν μάλιστα τον εκφράζει καλά ο ηγέτης συχνά αυτό γίνεται πιο εύκολα κατανοητό. Επίσης σημαντικό είναι να βγούνε έξω από την ομάδα τα θολά σημεία. Εδώ είναι που δυσκολεύονται ιδιαίτερα οι πολιτικοί:
Γιατί τα μη ξεκάθαρα σημεία (Ambiguities στο πιο πάνω γράφημα) είναι αυτό στο οποίο βασίζονται για να κάνουν τις πολιτικές “κωλοτούμπες” τους! Η σημαντική διαφορά ανάμεσα στην πολιτική και τις εταιρείες, είναι ότι στην πολιτική είμαστε συνυπεύθυνοι και εμείς που τους ψηφίζουμε.
Ειδικά για την συνεργασία Δημιουργίας Ξανά πιο αναλυτικά γιατί το θεωρώ μέγιστο επίτευγμα εδώ.