Καταλαβαίνω ότι για τους πιο πολλούς από εσάς, ένα νέο σοκολατούχο γάλα δεν είναι και μεγάλο γεγονός. Για εμάς είναι. Όλοι εμείς που φτάνουμε σε οργασμό με μια καλή μπουγάτσα και Milko, ξέρουμε ότι το “Milko” σε αυτόν τον θεϊκό συνδυασμό δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο σκεύασμα αλλά την ιδέα του σοκολατούχου. Λένε ότι τον γυναικείο οργασμό τον έχει εφεύρει ο Θεός για να μπορούν να βογγάνε ακόμα κι όταν χαίρονται άλλωστε. Ως εκ τούτου δοκιμάζουμε πολλά.
To οικογενειακό δέντρο των σοκολατούχων βέβαια δεν είναι δέντρο, είναι πιο πολύ σα θάμνος γεμάτος αγκάθια. Πολύ πριν το Milko μεγαλώσαμε με τα σοκολατούχα μεγάλης διάρκειας. “O Carnation που την έχει πιο μεγάλη” και αντίστοιχα της εποχής, αρχικά σε κονσέρβες, όλα με ένα κάπως αλμυρό after taste, σα να είχε κατουρήσει μέσα πριν λίγο το ποντίκι που πάντα μας έλεγαν κάποιοι μεγάλοι ότι κυκλοφορεί και κατουράει τα αναψυκτικά στα καπάκια τους.
Και αυτή ακριβώς είναι η πρώτη εντυπωσιακή αίσθηση αυτού του σοκολατούχου από τον ΑΒ. Blast from the past. Σχεδόν θυμήθηκα την παλιά μου γειτονιά και το κορίτσι που παντρεύτηκα στην ταράτσα μας όταν ήμουν δέκα χρονών. Πιθανώς να το γιορτάσαμε πίνοντας κάτι με παρόμοια γεύση. Αλλά όχι! Είναι παραπλανητικό τελείως, αυτή η αίσθηση ότι μεταφέρθηκες στην εποχή που δεν μπορούσαν να μεταφέρουν φρέσκο γάλα έγκαιρα στα σουπερμάρκετ και τα έκαιγαν κάπως για να τα συντηρούν, φεύγει αμέσως.
Είναι δυο βέβαια σημαντικοί παράγοντες που όλοι γνωρίζουμε στη γευσιγνωσία σοκολατούχου. Υπερβολικά κρύο και δεν καταλαβαίνεις τη γεύση, σα μεθυσμένος ΒορειοΕυρωπαίος που έχει κατεβάσει 3 παγωμένες Amstel στο νησί από τη δίψα του πριν καταλάβει ότι είναι σαν κάτουρο καμήλας. Το δεύτερο όμως είναι το κούνημα. Προσωπικά διαφωνώ με όσους χτυπάνε το σοκολατούχο σαν να είναι έφηβοι που μόλις είδαν την πρώτη τους τσόντα. Ο τρόπος που κατακάθεται έχει σημασία και θέλει απαλές κινήσεις να το διαλύσεις μεν λίγο αλλά να ευχαριστηθείς και ολόκληρα κομμάτια σοκολατοπατωμενίλας όπως την σχεδίασε ο παραγωγός της. Κάπου εκεί στο σχήμα του πάτου και στο κατακάθι, σαν καλός Ελληνικός καφές, βγαίνει όλος ο χαρακτήρας της δημιουργίας.
Σε αυτόν τον τομέα το σοκολατούχο ΑΒ αυτό με μπέρδεψε τελείως. Σε άλλα γάλατα με ταμπέλα ΑΒ ξέρεις αμέσως από που κατάγονται. Από την πρώτη γουλιά αναφωνείς “αααα, ΔΕΛΤΑ κλασσικό τελείωμα!” ή “ποιος ηλίθιος στην ΑΒ σκέφτηκε να συνεργαστεί με αυτούς;” Αλλά εδώ γίνεται ένα παιχνίδι γεύσης και υφής στο πίσω μέρος του ουρανίσκου δύσκολο να περιγραφεί. (Θα δοκιμάσω όμως επειδή είμαι μπον βιβέρ και της πένας.) Η μια αίσθηση είναι ένρινη καθώς το κακάο σκέφτεται να κολλήσει ψηλά, σαν μύξα εκνευριστικού κρυολογήματος αλλά με ελαφρύ και γλυκό aftertaste το οποίο εξαφανίζεται. Σα να μην ήταν τελικά κρυολόγημα χαίρεσαι και νιώθεις ανάλαφρα μάλιστα. Το λες και ευχάριστο αυτό, πήγαινε μωρέ γυμναστήριο, δεν έχεις κάτι γκρινιάρη! Η δεύτερη αίσθηση, αμέσως μετά είναι κοντά στον εμετό που όμως δεν έρχεται τελικά.
Όλοι έχουμε κάνει κάποτε εμετό με σοκολατούχο γάλα. Σε κάποιο νησί, ένα ιπτάμενο δελφίνι που πήραμε πριν χωνέψουμε την τυρόπιτα στο λιμάνι την οποία είχαν ξεχάσει εκτός ψυγείου μάλλον. Αυτή η εμπειρία είναι κρίσιμη, είναι η στιγμή που καθορίζει αν θα γίνεις μετά ενήλικας από αυτούς που μπορούν να σηκωθούν σε ένα γεμάτο μπαρ και να πεις δυνατά “ένα σοκολατούχο παρακαλώ” ή κοτούλα που ενδίδει και παίρνει τζιν τόνικ.
H έξυπνη χρήση της βανιλίνης, όπως την βάζεις στην κρέπα για να κρύψεις την λίγδα της και την αυγουλίλα, βοηθάει το ποτό να κατεβεί τελικά και βέβαια η χρήση ημιαποβουτυρωμένου γάλακτος συνεισφέρει στο γεγονός ότι κι ολόκληρο να το κατεβάσεις δεν πας μετά για ύπνο να συνέλθεις. Η επιλογής της καραγενάνης λογική αφού αυτός ο πολυσακχαρίτης κάνει ισχυρούς δεσμούς με τις πρωτεΐνες. Στην Ευρώπη γενικά έχει δαιμονοποιηθεί για προληπτικούς λόγους στα βρεφικά αλλά στην Αμερική είναι πιο της μόδας ακόμα και σε χυμούς φρούτων. Θα μάντευα από την αίσθηση ότι είναι καραγενάνη Κ και όχι Λ ή Γ γιατί τα ροδοφύκη από τα οποία προέρχεται ταιριάζουν με το ελληνικό ταμπεραμέντο και τις θάλασσές μας σε feel. Μάλιστα είναι ενδιαφέρον ότι η ανοσοτροποποιητική της δραστικότητα έναντι όγκων μέσω της ενεργοποίησης του ανοσοποιητικού συστήματος δεν χρησιμοποιείται και επικοινωνιακά. Κατά τη γνώμη μου τους τιμά αυτή η επιλογή, η “ενίσχυση” του ανοσοποιητικού έχει παραπαιχτεί στο marketing και σχεδόν πάντα είναι τελείως βλακώδες, ούτε στέκει επιστημονικά.
Το συγκεκριμένο γάλα χαϊδεύει αυτήν την ανάμνηση γλυκά και παιχνιδιάρικα. Απευθύνεται σαφέστατα σε ώριμο κοινό που δεν φοβάται να παίζει στο όριο αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι και ο Δούρειος Ίππος για ένα comeback του Carnation στην αγορά με τις γευσιγνωστικές αναφορές του. Η εξαιρετική τιμή (στο supermarket μόνο, σε φούρνο ή λιμάνι δεν θα το βρείτε) και η χορταστική συσκευασία του το καθιστούν σταθερή επιλογή και σοβαρό νέο παίχτη σε μια αγορά που είχαν ξεχάσει κάτι τσούτσες που πίνουν φρέσκο χυμό πορτοκάλι/καρότο/τζίντζερ. Μακάρι η νέα γενιά να νιώσει την χαρά του σοκολατούχου σαν την χορτάτη γυναίκα που απαντάει “ναι, βέβαια, θα σε παίρνω τηλέφωνο” όταν την ρωτάει ο σύζυγος “γιατί δεν μου το λες όταν φτάνεις σε οργασμό;”