Πέρασαν και τα τρία μου παιδιά από το Δημοτικό πια. Δηλαδή εννιά χρόνια συνολικά, κάθε φορά το ίδιο παραμύθι στην έξοδο. Το σχολείο έχει ήδη περισσότερα παιδιά από ότι θα έπρεπε. Έβγαλε φήμη ότι είναι καλό και έρχονται από διπλανές περιοχές με διάφορα κόλπα. Ποιος θα τους διώξει άλλωστε;
Η είσοδος του δημοτικού εμπεριέχει όλες τις παθογένειες της κοινωνίας μας θαρρώ. Δεν είναι μόνο υπεράριθμα τα παιδιά. Το σχολείο αυτό όταν πήγε ο αδελφός μου ήταν τριτάξιο. Το γκρέμισαν, χτίστηκε πιο μεγάλο, όλη η αναρχία του τρόπου που εξαπλώνεται σαν καρκίνος η Αθήνα έφτασε εδώ στο δάσος μας να μας φάει. Άλλοι λένε να βάλουν προκάτ αίθουσες, άλλοι γκρινιάζουν να σωθεί το δάσος. Έχει έξοδο σε δρόμο που είναι πλέον κεντρικός. Έβαλαν ένα παντελώς ανόητο φανάρι από ευθυνοφοβία.
Στο μεταξύ οι γονείς παρκάρουμε όπως να’ναι σε μια αλάνα ασαφέστατη. Δεν είναι χώρος στάθμευσης προφανώς οργανωμένος. Άλλοι προσπαθούν να βάλουν το αμάξι ακριβώς μπροστά από το σχολείο. Το λεωφορείο συχνά κολλάει και περιμένει κάποιον γονιό-μουτζαχεντίν που θα θυσιαστεί (και θα μας γράφει όλους στα τέτοια του) προκειμένου να είναι όσο πιο κοντά στο εξερχόμενο παιδί του όταν αυτό τον χρειαστεί. Το σχολικό λεωφορείο του Δήμου, το δωρεάν για τα παιδιά που υποτίθεται παραείναι μακριά για να περπατάνε ακόμα πιο συχνά δεν βρίσκει να μπει μπροστά από την έξοδο. Όταν έρχεται. Κι αυτό ασαφές, τίποτε δεν αρχίζει στην αρχή της χρονιάς.
Εκτός από το μπάχαλο και την υπερβολική αντίδραση των εκάστοτε διευθυντών. Κάθε χρόνο κάποιος ευθυνόφοβος γονιός κάνει παράπονα σε κάποιον διευθυντή που αναγκαστικά αρχίζει τις υπερβολές. “Σήμερα στο σχόλασμα μας έβαλαν όρθιους στον ήλιο μέχρι να έρθει ένας ένας γονιός να μας παραλάβει” μου γκρίνιαξε δικαίως ένα εκτάκι χθες. Κι αυτή έχει βαρεθεί κάθε χρόνο τα ίδια. “Θα το κάνουμε λίγες μέρες και μετά θα το ξεχάσουμε πάλι”, το δεκάχρονο παιδί εκπαιδεύεται από τώρα για εργασία στο Δημόσιο και τον σχετιζόμενο παραλογισμό.
Θεωρητικά θα ήταν σωστό ένα ανήλικο παιδί να διασφαλίζεται από σύστημα με το οποίο ένα-ένα, παστρικά και μετρημένα θα παραδίδεται από “το σχολείο” σε ενήλικα με δικαίωμα παραλαβής. Εξού και μοιράζονται φόρμες που δηλώνουμε άλλα άτομα που έχουν αυτό το δικαίωμα κι άλλα τέτοια ωραία. Πρακτικά όμως, τριακόσια παιδιά που έχουν βαρεθεί να κάθονται τόσες ώρες, δύσκολα θα περιμένουν μια τέτοια διαδικασία. Κι οι δάσκαλοι ανυπομονούν να φύγουν, πολλοί έχουν φύγει πολύ πριν τα παιδιά άλλωστε.
Τι να κάνει λοιπόν διευθυντής ή διευθύντρια σχολείου; Κάνει οτιδήποτε για λίγο μέχρι να σταματήσουν την γκρίνια οι γονείς των μικρών συνήθως. Φωνάζει από την ντουντούκα. Βγάζει βάρδιες να κάθονται δυο δάσκαλοι κάθε μέρα στην πόρτα να επιβλέπουν. Τι να επιβλέψουν ακριβώς; Ξέρουν αυτοί οι δυο όλους τους γονείς και όλα τα παιδιά; Άντε αν δούνε κάνα ξέμπαρκο να ρωτήσουν που πάει. Αν το προλάβουν. Ένα κονφούζιο 300 παιδιών και άλλων τόσων γονιών απέξω, δύσκολα συντονίζεται από μια πόρτα με πλάτος λιγότερο από ενάμιση μέτρο.
Καθότι έχω σπουδάσει οργάνωση επιχειρήσεων ο καημένος έκατσα μια φορά να βρω την βέλτιστη λύση. Περιλάμβανε τον χώρο αθλοπαιδειών – εφόσον το καλύψουν κάποτε με σκέπαστρο – και τα παιδιά να πηγαίνουν εκεί ανά τάξη να κάθονται για να τα παραλάβουν κάπως πιο εύκολα οι γονείς. Με τα δεδομένα του δικού μας σχολείου, καλύτερο από αυτό που κάνουν τώρα. Βέβαια δεν θα δούλευε καθότι απαιτεί πειθαρχία και οι γονείς να μην κάνουν του κεφαλιού τους.
Σημαντικό να σημειώσουμε ότι πουθενά δεν υπάρχει νομική ευθύνη. Επίτηδες. Ειδικά στην Παιδεία, το ελληνικό δημόσιο σχολείο έχει γίνει ο εξπέρ της εξαφάνισης της ευθύνης. Αν χαθεί ένα παιδί ο διευθυντής θα πει ότι είχε βάλει υπεύθυνους τους δασκάλους. Οι δάσκαλοι θα πούνε ότι σύμφωνα με την ΧΨΩ εγκύκλιο αυτοί δεν είχαν υποχρέωση. Μετά όλοι μαζί θα πούνε ότι οι γονείς είχαν ενημερωθεί ότι θα έπρεπε ΩΨΧ και το Υπουργείο θα παρουσιάσει πέντε εγκυκλίους με υπογραφή από επιτροπή και όχι άτομα συχνά που τους καλύπτουν πλήρως. Κανείς από το σχολείο, ποτέ δεν θα μπει φυλακή αν χαθεί ένα παιδί από βλακεία στην έξοδο από το σχολείο. Είναι νομικά αδύνατον να βγει άκρη.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ξαφνικά στο Γυμνάσιο, οι ίδιοι υστερικοί γονείς που θεωρούσαν απαραίτητη την παραλαβή και την υπερβολή στο θέμα αυτό, αφήνουν τα παιδιά να γυρνάνε με τα πόδια και τους δίνουν κινητό. Επειδή όπως όλοι ξέρουμε, όλα τα παιδιά ξαφνικά αποκτούν ωριμότητα, όλοι οι παιδεραστές εξαφανίζονται μόλις δούνε παιδί πρώτης Γυμνασίου και η ακτινοβολία από τα κινητά τηλέφωνα ξαφνικά δεν είναι επικίνδυνη σε αυτήν την ηλικία.
Δεν έχει αρπάξει παιδάκι παιδεραστής απέξω από το σχολείο μας βέβαια. Ούτε έχει χαθεί κανένα ποτέ. Απλά μετά από λίγες μέρες υπερβολής στην αρχή της σχολικής χρονιάς τα κάνουν αυτά τα κόλπα και μετά το σύστημα επανέρχεται στο κονφούζιο της Ελληνικής πραγματικότητας όπου κάνει ο καθένας ότι γουστάρει.
