“Μόλις αγόρασα μιά μικρή μπλε Ρόλλς, παμε στο Μόντε-Κάρλο;”
“Είμαι απένταρος, έχω μόνο 15.000 φράγκα…”
“Βάζω κι εγώ άλλα τόσα”, απάντησα εγώ. “Με 30.000 μπορούμε νά διασκεδάσουμε μιά βδομάδα.” Φεύγουμε.
H Μίσια καιροφυλακτούσε. Τηλεγραφεί αμέσως στον Στραβίνσκυ, στην Ισπανία: “Ή Κοκό είναι μιά μοδιστρούλα πού προτίμα τούς μεγάλους δούκες από τούς καλλιτέχνες ».
Ό Στραβίνσκυ παραλίγο νά πάθει άποπληξία. Ό Ντιάγκιλεφ μου τηλεγράφησε : « Μην έρθεις, θέλει νά σέ σκοτώσει».
Αύτη ή περιπέτεια, μέ τήν όποια σήμερα γελάω, άλλαξε άρδην τη ζωή του Iγκόρ. Τον μεταμόρφωσε. Μετά τήν ιστορία αύτή, κι αντίθετα μέ ό,τι θά ‘πρεπε νά συμβεί, ό Στραβίνσκυ από άνθρωπος μαζεμένος και συνεσταλμένος έγινε ένας άντρας σκληρός και φόρεσε μονόκλ* από κατακτημένος, κατακτητής. Όπως πολλοί μουσικοί, ό Iγκόρ έγινε καταπληκτικός επιχειρηματίας, μέ πλήρη συναίσθηση των καλλιτεχνικών του δικαιωμάτων και ικανός νά υποστηρίζει άριστα τά συμφέροντά του.
Απόσπασμα και εικονογραφήσεις από το βιβλίο “Η αύρα της Σανέλ” του Paul Morand, εκδόσεις ΑΓΡΑ.
Περισσότερα αποσπάσματα εδώ.