Οι ελληνικές θάλασσες είναι ουσιαστικά, πρακτικά και ιδεολογικά άνευ αστυνόμευσης. Και έτσι τις θέλουμε. Μόνο από την τελευταία εβδομάδα διακοπών μου, μερικά χαρακτηριστικά επεισόδια:
Μόλις γύρισα από ολιγοήμερες διακοπές με φουσκωτό καγιάκ. Το έχω κάνει πολλές φορές σε ποτάμια, ακτογραμμές αλλά και ανοιχτή θάλασσα. Κανείς δε μου ζήτησε δίπλωμα, ένα βιβλίο διάβασα πριν πρωτοφύγω για τα παράλια της Τουρκίας όπου έκανα πρώτη φορά μερικές μικρές βλακείες. Ευτυχώς μικρές βλακείες, από αυτές που μαθαίνεις χωρίς να έχεις πάθει ζημιά. Αυτήν τη φορά στις Μικρές Κυκλάδες ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν ήταν σε ανοιχτά νερά, ούτε σε περίεργα κύματα. Ήταν βέβαια κοντά σε λιμάνια ή άλλα σκάφη, όπου ο καθένας κάνει ότι γουστάρει και δεν ξέρει αν θα πέσει πάνω σου, αν θα σου ρίξει απόνερα περνώντας δίπλα σου ή αν σε είδε καν επειδή είναι μεθυσμένος ή έχει αφήσει κάποιο τρίχρονο στο τιμόνι. Ένα πλουσιόπαιδο που παίζει σαν χαζό με το βοηθητικό βαρκάκι δίπλα στην σκαφάρα του μπαμπά του για να τον πάρει φωτογραφία η κοπελιά να την ανεβάσει στο Facebook.
2. Πριν το καγιάκ ήμουν με φίλους σε φουσκωτό. Φτάσαμε στο λιμάνι της Ίου για να βάλουμε βενζίνη. Ρώτησα σε ένα μαγαζί, μου έδωσαν δυο τηλέφωνα. Το ένα δεν απαντούσε, ο άλλος είπε θα κατεβεί στο λιμάνι σε μια ώρα. Παραδίπλα το λιμεναρχείο, είπαμε να ρωτήσουμε κι εκεί.
– Με φουσκωτό ήρθατε;
Ναι
– Α, θα κάνετε αλκοτέστ!
Κοιταχτήκαμε με απορία. Πρώτη φορά ακούω τέτοιο πράγμα. Προφανώς μόλις το είχαν αγοράσει και έψαχναν κάποιον να το δοκιμάσουν, να δούνε πως δουλεύει. Προσωπικά υπολογίζω ότι σχεδόν οι μισοί οδηγοί σκαφών είναι υπό την επήρεια αλκοόλ το καλοκαίρι.
3. Ήμουν βράδυ σε μια σπηλιά δίπλα στη θάλασσα. Ξαφνικά φώτισε ο τόπος. Τρόμαξα. Δεν ήμουν κοντά σε δρόμο ή κάπου που μπορεί να πάει αμάξι. Ήταν φακός από παράνομο βραδινό ψαροντούφεκο. Αν έσβηνε ο φακός από ατύχημα κανείς δεν θα ήξερε που χάθηκε ο “Κυρ Γιάννης”, αλλά ευτυχώς επιπλέουν συνήθως τα πτώματα.
4. Καθώς πίνω τον καφέ μου βλέπω ένα καΐκι να πιάνει πρόχειρα στα βράχια. Μπαίνουν μερικοί τουρίστες, γεμίζει, φεύγει, φωνάζει ότι θα ξανάρθει για τους υπόλοιπους.
Από σωσίβια, μέτρα ασφαλείας, αναγκαίο προσωπικό ή άλλα λογικά μέτρα προφύλαξης δεν συζητάμε.
Είναι γραφικό μωρέ, ορίτζιναλ…
Σε όλες τις περιπτώσεις θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερος έλεγχος. Μπορεί να κόστιζε σε ανθρώπους, σε μπελά, σε συστήματα ή σε τεχνολογίες. Κυρίως όμως θα κόστιζε σε αυτό που εμείς θεωρούμε “περιορισμό της ελευθερίας μας”. Ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός και τα ναρκωτικά που καπνίζει θεωρεί ότι φταίνε οι Γερμανοί, η Τρόικα, οι Εβραίοι ή και εξωγήινοι, που μισούνε τον Ελληνισμό κάθε φορά που μπαίνει νομοθεσία που περιορίζει τους κινδύνους.
Στην Ελλάδα η θάλασσα είναι ουσιαστικά αφύλαχτη. Από κάθε άποψη. Είναι θαύμα ότι δεν γίνονται περισσότερα ατυχήματα σαν αυτό χθες στην Αίγινα. Ο όρος “σκαφάτος” ίσως για κάποιους είναι ένδειξη θαυμασμού για την οικονομική ευρωστία που απαιτεί η συντήρηση πλεοούμενου σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Αλλά πιο συχνά υποδηλώνει άνθρωπο άσχετο, εγωιστή και με ελάχιστη επίγνωση των χιλιάδων κινδύνων που έχει η θάλασσα. Πλούσιο ξερόλα ο οποίος θα καταφέρει να κάνει αυτό που θέλει με οποιονδήποτε τρόπο. Θα παρκάρει στο λιμάνι όπως να’ναι, θα περάσει από όπου θέλει με ότι ταχύτητα θέλει, με όσες Ρωσίδες γουστάρει να τον χαϊδεύουν ή με τον μικρό Παναγιώτη να κρατάει το τιμόνι κι ας είναι μόλις τριών χρονών.
Αυτό είναι το Αιγαίο μας και έτσι μας αρέσει, φαίνεται. Τι κι αν πεθαίνουν 4 άνθρωποι κάθε τόσο σε ατύχημα, για τόση ελευθερία, αξίζει δεν αξίζει;