Είναι εκεί ο διάολος, πετάγεται συνέχεια. “Μήπως θες να προωθήσεις αυτήν την ανάρτηση;” Ε, αργά ή γρήγορα το πατάς. Να την προωθήσουμε ρε παιδάκι μου! Να μαζέψουμε like στην εταιρική σελίδα μας, να κάνουμε “κάτι με τα σόσιαλ” κι εμείς, είναι της μόδας άλλωστε. Και κάπως έτσι αρχίζει.
Τους τίτλους τους εγκρίνει το αφεντικό. Ακόμα κι προτείνει κάτι καλό “ο μικρός με τις ιδέες” καταλήγουν σαν παρουσίαση της δεκαετίας του ’70. “Η εταιρεία μας δραστηριοποιείται στα βιομηχανικά κάγκελα από το 1956 όταν ο ιδρυτής της ήρθε από την Γερμανία με ένα και μόνο όραμα….” Πολύ κείμενο, λίγο ζουμί, καμία σχέση με τις ανάγκες των καταναλωτών. Τίποτα χρήσιμο. Το ένα “μην το πούμε θα παρεξηγηθεί”, το άλλο “όχι, όχι παραείναι τολμηρό”, το τρίτο “μην το μάθει ο ανταγωνισμός”, το κείμενο καταντάει άσκηση ανυπαρξίας και γενικότητας.
Εξίσου ουδέτερα και καταστροφικά κινούνται συχνά αυτές οι ημιερασιτεχνικές διαφημίσεις στο επίπεδο της εικόνας. “Πάρε από το φυλλάδιο όποια θες!” λέει με άνεση. Το κακοτυπωμένο φυλλάδιο το οποίο είχε κάνει πριν δέκα χρόνια για μια έκθεση και έκτοτε αναπαράγει με μικρές αλλαγές. Η φωτογραφία πάλι άσχετη με συγκεκριμένο προϊόν ή ανάγκη καταναλωτή, μια “ασφαλής” επιλογή άχρωμη και άοσμη. Σχεδόν πάντα σε λάθος διάσταση, λάθος χρώματα και λάθος λουκ για online διαφήμιση. Γιατί βέβαια δεν κάνουμε παραλλαγές ούτε σε κείμενα, ούτε σε τίτλους, ούτε σε εικόνα. Μια διαφήμιση είναι όλη κι όλη. Πειραματισμός και μέτρηση μηδέν.
Κλασσικό επίσης χαρακτηριστικό αυτών των do it yourself διαφημιζόμενων στο Facebook είναι η στόχευση. Κοινό; Ηλικία 2 μηνών ως 125 χρονών (γιατί και τα μωρά επηρεάζουν την αγορά των πλαστικών σωλήνων άσχετε!) οπουδήποτε στον πλανήτη (υπάρχουν 750 εκατομμύρια Έλληνες στον πλανήτη – δεν διαβάζεις Λιακόπουλο καθόλου;) και γενικά όλα σε όλους. Η διαφήμιση θέλουμε να βγαίνει κάθε φορά που κάποιος πλησιάζει τον υπολογιστή του. Πριν καν τον ανοίξει. Σε κάθε παράθυρο, κάθε πόρτα του κινητού του. Συνέχεια. Θα τους βομβαρδίσουμε σα να είναι Βιετναμέζοι στη ζούγκλα με το μήνυμά μας.
Αν δουλέψει, δούλεψε. Αν δεν δουλέψει φταίει το Facebook ή όποιος το πρότεινε. “Δεν είναι ώρα ακόμα” και γυρνάμε σε ότι κάναμε επικοινωνιακά παλιά. Πωλητές, fax ή εκείνον τον κλαδικό κατάλογο που εκδίδει ο “φίλος” του αφεντικού από το 1821. Βέβαια το γεγονός ότι δεν είχε θέσει μετρήσιμους στόχους δεν μας απασχολεί.
Λένε ότι 7 στις 10 πωλήσεις έχουν αποφασιστεί πριν φτάσει ο πελάτης στον πωλητή. Οπότε γιατί ακριβώς έχετε θεοποιήσει τους πωλητές και όχι το Marketing;
Διαβάστε επίσης στο ίδιο κλίμα σχετικά άρθρα μου όπως “αυτά που δεν σας λέει η διαφημιστική σας για το Facebook” και την “απάτη της προβολής στο Facebook“.
